ACMM-033 napisało:

>> JA dziekuje. Wole ksiazki
>
> Ja bym z przyjemnością czytał pozycje takie, jak np. Anny Iwaszkiewicz
> (tak, żony Jarosława) "Nasze zwierzęta".

,,-- Czy zna pan czasopismo "Świat Zwierząt"?''

> Gdzie jak zechcę, to znajdę sobie pozycję mądrą wielce naukową, a jak
> nie, to taką lekką, literacką...

,,Śmiało rzec mogę, że pracowałem uczciwie i realizowałem w czasopiśmie
swój program rządowy, jak dalece siły moje starczały. Dodam nawet, iż
niekiedy spostrzegałem, że artykuły moje przekraczają moje zdolności.

Pragnąc dać czytelnikom coś zupełnie nowego, wykombinowałem nowe
zwierzęta.

Zdawałem sobie sprawę z tego faktu, że na przykład słoń, tygrys, lew,
małpa, kret, koń, prosię itp. to zwierzęta znane bardzo dobrze każdemu
czytelnikowi "Świata Zwierząt".

Trzeba więc poruszyć czytelników czymś zgolą nowym, niebywałymi
odkryciami, i dlatego zrobiłem próbę z wielorybem syrobrzyckim. Nowy
ten gatunek wieloryba nie przekraczał rozmiarami dorsza i miał pęcherz
napełniony kwasem mrówkowym i osobną kloakę, z której wypuszczał
narkotyzujący kwas na małe rybki, gdy chciał je pożreć. Kwas ten został
nazwany kwasem wielorybim przez pewnego uczonego angielskiego, ale już
nie pamiętam, jak tego uczonego nazwałem. Tłuszcz wielorybi znany był
wszystkim aż nadto dobrze, ale nowy kwas wzbudził zainteresowanie kilku
czytelników, którzy dopytywali się o firmę wyrabiającą taki kwas.

Trzeba dodać, że czytelnicy "Świata Zwierząt" są ludźmi bardzo
ciekawymi.

Niebawem po wielorybie syrobrzyckim odkryłem szereg innych zwierząt.
Wymieniam między innymi: bałagułę chytrego, ssaka z gatunku nabierców,
wołu jadalnego, praojca krowy, wymoczka sepiowego, którego włączyłem do
gatunku szczurów wędrownych.

Co dzień przybywały jakieś nowe zwierzęta. Mnie samego dziwiło wielkie
powodzenie w tej dziedzinie. Nigdy przedtem nie pomyślałem, że zachodzi
tak wielka potrzeba uzupełnienia zwierząt i że Brehm opuścił ich tyle w
swoim dziele Życie Zwierząt. Czy na przykład wiedział Brehm i jego
następcy cośkolwiek o moim nietoperzu islandzkim, nietoperzu dalekim, o
moim kocie domowym z wierzchołka góry Kilimandżaro, nazywanym "paczuchą
jelenią, drażliwą".

Albo czy uczeni wiedzieli cokolwiek o pchle inżyniera Khuna, którą
odkryłem w bursztynie, a która była zupełnie ślepa, ponieważ
pasożytowała na podziemnym i przedhistorycznym krecie, także ślepym, a
to dlatego, że prababka jego skoligaciła się, jak pisałem, ze ślepym
macaratem jaskiniowym z Jaskini Postojeńskiej, która w owych czasach
sięgała aż do wybrzeży dzisiejszego Morza Bałtyckiego?''

> Gdzie poruszony temat nie będzie zamknięty w sztywnym szablonie,
> a jednocześnie nie będzie fikał z kwiatka na kwiatek.

Tak oto o zwierzętach potrafił pisać kolejny Jarosław. Przyznać trzeba,
że zajmująco, a zarazem wielce naukowo.

--
Jarek