W dniu 2010-09-18 21:29, Jarosław Sokołowski pisze:

> A ja widziałem, jak małe rączki chińskich dzieci składały fantastycznie
> skomplikowane wymysły współczesnej techniki.

E tam... Produkcja metodą taśmową. Pracownik nie musi wiedzieć jak
działa urządzenie ani co robi część, którą raz za razem wkłada w PCB.
Ważne, żeby włożył ją w odpowiednie miejsce.


> tacy są, że jak papieru nie będzie, to rozłożą ręce i powiedzą, że radyja
> zrobić się nie da. Niewielu wpadnie na to, że na złamanym kiju od łopaty
> też można. A takich, co to w ogóle wpadna na to, że cewka może mieć inna
> średnicę, to śladowe ilości. Dopiero wśród tej elity szukać trzeba takich,
> co będą w stanie przeliczyć te zwoje, czy wręcz zrobić indukcyjność
> zupełnie inaczej.

To jeszcze poczytaj o historii tego typu konstrukcji i o tym, skąd
wzięła się ich nazwa. ;) Takie radyjka budowali w czasach drugiej wojny
światowej żołnierze siedzący w okopach. Opierało się to właśnie na
eksperymentowaniu. Nie sądzę, żeby za każdym razem w okopie siedział
ktoś, kto potrafił przeliczyć cewki - nieraz zapewne po prostu
eksperymentowano z ilością zwojów, odczepami itp.


> w Sukiennicach na krakowskim rynku. Powaga traktowania nie bierze się
> z internetowości, tylko z tradycji. Wiele paierowo-internetowych gazet
> zwija się teraz do samego internetu. I nikt specjalnie nie płacze.

I właśnie ta tradycja jeszcze ma duże znaczenie. Na przeniesienie się do
cyberprzestrzeni mogą pozwolić sobie tytuły z "papierową" tradycją,
które już zdążyły wyrobić sobie markę - każdy od kilkunastu lat widywał
je na wystawie w kiosku.


po dwóch dniach. Po drugie nikomu nie chce się tego słuchać.
>>
>> Ten problem załatwiają podcasty. ;)
>
> Podcasty mają robić za wiernych słuchaczy? Przyznam, że nie rozumiem,
> ale może to dobry pomysł na opowiadanie s-f.

Podcasty załatwiają problem słomianego zapału jednostki, która
postanawia założyć internetowe radio. W pojedynkę zwyczajnie się nie da.
Bo skończy się tak, że będzie jedna czy dwie autorskie audycje w
tygodniu, poza tym muzyka (którą każdy może ściągnąć z sieci) przerywana
jakimiś krótkimi komentarzami (które równie dobrze taki "radiowiec"
mógłby zamieścić na Twitterze albo Facebooku). Efekt jest taki, że
nikomu nie będzie się chciało tego słuchać.

Już lepiej będzie, gdy taki amator skupi się na swojej autorskiej
audycji i przygotuje ją w postaci cyklicznego podcastu. Tutaj akurat
jednoosobowy "zespół redakcyjny" wystarczy.

Żeby powstało dobrze prosperujące radio internetowe potrzebujemy
większej grupy ludzi ze swoimi pomysłami.


> Studenty będą przychodziły na zmianę przed mikrofon -- taki co akurat
> kolokwium nie ma i kaca niezbyt dużego? To ja dziękuję za taki rozhlas.

Taa... Bo studenci albo mają sesję, albo piją. ;)
Żydzi za to robią macę z krwi niemowląt, Szkoci są skąpi, Amerykanie
niedokształceni i otyli, Rosjanie wiecznie chodzą pijani, Polacy
podobnie, a poza tym kradną drogie samochody w krajach zachodniej
Europy. Nie ma to jak stereotypy. ;)
Jeśli studenci wydają uczelniane czasopisma (zarówno publicystyczne jak
i naukowe) to dlaczego nie mieliby sobie poradzić z prowadzeniem
kampusowej radiostacji?

CKLU do którego linka podesłałem wyżej to właśnie takie radio zbudowane
wokół społeczności studentów pewnej kanadyjskiej uczelni. Tak się
składa, że należy do kilku zagranicznych rozgłośni, które lubię
posłuchać przez Internet (chociaż u siebie nadają też w eterze).