On Jul 4, 12:05 am, "R. P." <r...@w...to.wp.pl>
wrote:
> Andrzej Jarzabek wrote:
>
>  > ciotki, wujków, kuzynów?
>
> Naprawdę utrzymywałbyś bliskie kontakty z ciotkami, wujkami a zwłaszcza
> z kuzynami, gdybyś był tutaj w Polsce? :)

Nie wdając się w szczegóły mojego osbistego życia odpowiem tylko tyle,
że jednak znajomi to znajomi, a rodzina to rodzina. Krew nie woda i te
sprawy.

> > No więc, nie wdając się za bardzo w osobiste szczegóły, moje
> > doświadczenie mówi mi co innego.
>
> A po co znajomi? Rodzina jest ważna, ale znajomi?

No więc ja oczywiście do swoich znajomych nie podchodzę tak
utylitarnie na zasadzie "po co mi", po prostu ich lubię - i dlatego
właśnie to oni są moimi znajomymi.

Ale jeśli chodzi o niekorzyść bycia w miejscu, gdzie nie masz
znajomych, to jest też aspekt utylitarny taki, że (dobrzy) znajomi
wyśwadczają sobie różne mniej lub bardziej droben przysługi, o które
by sie nie poprosiło, albo z którymi by się nie zaufało komuś, kogo
się odpowiednio dobrze nie zna. Ot choćby taka głupia sprawa jak
zostawienie komuś kluczy do mieszkania i poproszenie, żeby wpadł raz
podlać kwiatki i zobaczyć, czy się nic nie dzieje, jak się wyjeżdża na
kilka tygodni na wakacje - albo choćby żeby zadzwonił po i wpuścił
hydraulika jak pęknie rura i zacznie zalewać sąsiada. Taki przykład
pierwszy z brzegu.

> Większość znajomości
> ze studiów (a są to, jeśli wierzyć badaniom psychologicznym, najtrwalsze
>   znajomości) rozpada się, jak tylko koledzy/koleżanki wejdą w związki
> małżeńskie. Zwyczajnie nikt wtedy nie ma czasu na znajomków, liczy się
> tylko rodzina, rodzeństwo i dzieci. Nie zauważyłeś tego?
>
> Miałem wspaniałych znajomych na studiach. Dziś widzimy się raz na pół
> roku, mimo że mieszkamy w odległości <10 km od siebie (z jednym nawet
> mieszkam w tej samej dzielnicy!). Ten ostatni ma już dwójkę dzieci. Na
> pierwszym miejscu jest żona i dzieci, na drugim rodzice, na trzecim
> teściowie, na czwartym rodzeństwo. Potem jest praca. I czasu na
> znajomków nie zostaje. Nic a nic. Może jesteś grubo poniżej 30-tki,
> gdzie dużo ludzi nie ma jeszcze własnych rodzin... ale jak będziesz miał
> swoją (a może już masz?) to zobaczysz, że nie będziesz miał czasu dla
> żadnych znajomków. Więc ten argument całkowicie upada wg mnie.

No więc moja obserwacja jest dokładnie odwrotna: jakbym był singlem
albo dinkiem przed trzydziestką, to fumfli do picia sobie bym znalazł
bez problemu.

Natomiast patrząc na swoich znajomych w Polsce widzę, że jak oni mają
dzieci i mają znajomych, którzy też mają dzieci, to oni sie z tymi
dzieciakami odwiedzają albo razem gdzieś wychodzą, ich dzieci mają
naturalnych kolegów do zabawy, robią wspólne wyjazdy, podrzucają sobie
nawzajem dzieci do opieki na wieczór itd.