Pan Waldemar Krzok napisał:

>>> Podsumując: w idealnym przypadku (brak tlenków miedzi i dobry
>>> lut) problemów nie będzie, ale jeżeli połączenie jest niespecjalne,
>>> bo druty nie dobrze oczyszczone, to masz lokalnie zwiększoną
>>> oporność, cyna staje się plastyczna i przy załączaniu jakiejś żarówki
>>> czy innego zasilacza z dużymi kondziorami masz impuls prądowy
>>> rzędu kA i złącze pluje cyną aż miło.
>>
>> jeśli na łączeniu masz za dużą oporność, albo wysokie temperatury to
>> oznacza tylko tyle że coś zostało z chrzanione i tyle.
>
> Prawdopodobieństwo schrzanienia jest chyba większe. Przez połączenie
> śrubowe warstwa tlenków jest częściowo usuwana, dlatego kontakt jest
> lepszejszy.

Znowu nie jestem w stanie podeprzeć się literaturą, ale z tego co
pamiętam, to przy takim przesuwaniu względem siebie dwóch silnie
dociskanych powierzchni miedzianych (co ma miejsce przy skręcaniu),
po usunięciu tlenków następuje wręcz połączenie siatek krystlicznych
obu elementów. A to zapobiega oddziaływaniu korozji na połączenie.
Jak toto się zaleje innym metalem (np. lut Sn/Pb), to miedź się
w tym częściowo rozpuszcza i mogą zajść wszystkie wyżej wymienione
niekorzystne zjawiska (jakieś niewymienione może też).

Podobnie jest z tzw. połączeniami owijanymi. Mam na myśli te czworokątne
kołki, wokół których specjalną owijarką ciasno owija się drut (używa się
jeszcze tego?). One mają wszystkie parametry lepsze od drucika lutowanego
do łączówki -- mniejsza oporność, mniejsza stopa źle wykonanych łączeń,
mniejsza awaryjność w czasie eksploatacji.

--
Jarek