Użytkownik "Marcin Markiton" <m...@m...pl> napisał w wiadomości
news:b68a0d41-c44a-49ea-9a14-aabcf120a1f1@a32g2000yq
m.googlegroups.com...

...ale spytam Szanownych na grupie jako osoba, która z racji zawodu
często musi ten termin innej osobie wytłumaczyć: może znacie jakiś
genialny sposób na wytłumaczenie tego zjawiska "humaniście"? Najlepiej
bez komputera, bez naświetlania/drukowania!! Rozmyślam o jakiejś
elastycznej siatce (piksele), którą można by ściskać i rozciągać!!
Piszę tak, pół żartem, pół serio ale może znajdą się doświadczeni
instruktorzy, którzy mają swoje sposoby (btw: często nawet prowadzący
zajęcia w różnorakich szkołach nie mają o dpi bladego pojęcia).

Bo wszystko zależy od kąta widzenia wydrukowanego obrazka, a nie od jakichś
tam dpi, one są pochodną tego parametru. Kąt widzenia to kąt między
kierunkiem patrzenia na lewą krawędź obrazka a kierunkiem patrzenia na prawą
krawędź. Kiedy patrzysz na trzymaną w ręce odbitkę wielkości, powiedzmy,
13x18cm, byłoby miło, abyś nie widział pikseli obrazka. Zatem, skoro do
spełnienia tego warunku wystarczy - powiedzmy - wymiar poziomy 2500
pikseli, to dokładnie tyle samo pikseli zapewni Ci ostre widzenie detali na
billboardzie, stojącym na słupie 20 metrów od Ciebie i widzianym pod tym
samym kątem. Czyli, jeśli tą trzymaną w ręce pocztówką zasłonisz dokładnie
na szerokość ów wielki, ale odległy billboard, może on mieć te same 2500
pikseli i będzie akurat tak samo ostry w odbiorze, jak ta trzymana w ręce
odbitka. Zasada ta dotyczy oczywiście wszystkich pośrednich wymiarów i
odległości patrzenia, byle kąt był zachowany :) Rozumowanie jest nieco
uproszczone, ale chodzi o zasadę :)

Czemu zatem rozdzielczość wydruków papierowych waha się w granicach 200-300
dpi? Ano ktoś policzył pręciki i słupki na siatkówce i wyszło mu, że taka
rozdzielczość zapewnia ostre widzenie szczegółow, kiedy gapimy się na wydruk
trzymany w ręce. Kłania się tu częstotliwość Nyquista itp. detale :) Z tego
potem poszła tzw. liniatura drukarska, bo druk w standardzie CMYK składa się
z punktów drukarskich, z których każdy jest dość złożonym konglomeratem
rzadszych i gęstszych kropek, drukowanych farbami w kolorach C, M, Y i K.
Tworzą one ten cholerny raster i są położone na papierze ze swoją drukarską
rozdzielczością, zwaną liniaturą druku (bo punkty układają się w linie),
zależną od jakości papieru - im lepszy papier, tym liniatura może być
większa i lepiej widać detale. Ponieważ detale fotki lubią się rastrze
rozmywać, wymyślono współczynnik jakości, wiążący rozdzielczość fotki z
liniaturą druku, jakim będzie ona drukowana na rastrowej maszynie. A ten
współczynnik wynosi 1.5 do 2. Przy liniaturze 150lpi (150 linii drukarskich
na cal, porządny papier) fotka musi mieć 225 do 300dpi przy wymiarach
takich, jakie zobaczysz na papierze. Warto o tym pamiętać, szykując fotkę do
druku w gazecie. A maszyna w labie zadowala się rozdzielczością 200 dpi.

Czyli: aparat robi zdjęcie o wymiarach powiedzmy 2000x3000 pikseli, a my
chcemy je wydrukować w labie na papierze 30x40cm. Przeliczamy na cale -
30x40 cm to 11.8x15,8 cala, razy 200 dpi, czyli fotka musi mieć 2360x3160
pikseli, nasza jest trochę za "rzadka" i może być widać piksele. Ale już dla
wydruku 24x30 ta liczba pikseli całkiem wystarczy. Niemniej, jeśli oddalimy
tę 30x40cm odbitkę od oka na jakiś metr, kąt widzenia zmaleje, na pewno
pikseli nie będzie widać, więc na ścianę zasadniczo się taka odbitka nadaje
:)

I fajnie, ale ten wywód nie jest ani trochę humanistyczny, co robić :) Może
pierwszy akapit jeszcze jako tako...

zdrówka, PW