W dniu 2013-05-30 00:18, Mariusz [mr.] pisze:

> Ja sam nie wiem, czy to nie jest bardziej jakaś blokada psychiczna,
> ale praktycznie wszystkie moje zdjęcia są ostatecznie skadrowane z
> chwilą otwarcia migawki (przyznaję: staram się! :) - próbowałem
> kiedyś je po fakcie przerabiać na inny format i absolutnie z żadnym mi
> się to nie udało (czego po cichu sobie gratuluję. :)) (nb. podobnie
> jak wszystkie są "praworęczne"/"prawooczne" - lustrzane odbicie
> zdecydowanie je pogarsza).

> (...)

> Jednym z podstawowych ostrzeżeń z czasów analogowych było unikanie
> zbyt wielu technik/aparatów/błon/etc. Mam wrażenie, że nie dałbym rady
> tak mocno zmobilizować się do każdego zdjęcia, gdybym miał świadomość,
> że będzie jeszcze ciachane po fakcie. Umysł (przynajmniej mój) od razu
> sobie odpuszcza: - "A to w ogóle walnijmy szerzej, krzywo i po skosie,
> potem się coś z tego wytnie..."

Owszem, zgodzę się, że są to dylematy. Sęk w tym, że jaki by format
wejściowy nie był, to i tak będzie kłopot z formatem wejściowym. Twój
aparat ma jakieś proporcje boków... a papier podobne? Zapewne nie. Tak
więc jeśli przyłożysz się do właściwego kadrowania, to de facto możesz
je podziwiać wyłącznie na wyświetlaczu LCD w aparacie. Tymczasem na
papierze zawsze będzie mniejszy lub większy ubytek. Nawet jeśli psim
swędem udaje Ci się wpasować w Twój ulubiony format, to po jakimś czasie
wpadnie Ci do głowy np. większy wydruk aby na ścianie powiesić. No i
znów kłopot bo większy nie oznacza proporcjonalnie większy zazwyczaj.

>> http://allegro.pl/roza-obraz-tryptyk-canvas-150x85-o
brazy-artprint-i3257475527.html
>>
>
>
> To co tu proponujesz, to pustka przekazu (czysta estetyka), za to
> wyłącznie zabawa formą,

Chodziło mi tylko o formę a nie o treść obrazka. W dodatku formę - w
sensie zaakceptowania istnienia innych kształtów niż tradycyjny
prostokąt i tym samym zaakcentowania, że jedyną regułą panowania nad
formatem jaką możemy zdefiniować i sobie narzucić to robienie zdjęć pod
docelowy format lub dopasowywanie formatu do konkretnej treści zdjęcia.
Każda inna reguła będzie zawodna.

Reasumując: jeśli docelowy format nie jest znany, to lepie zdjęcie robić
z zapasem kadru aby potem mieć swobodę dla wycinanek nawet jeśli kłóci
się to z wewnętrzną chęcią trzymania się właściwej kompozycji zdjęcia.

> co w tej sytuacji robi się znacznie łatwiejsze
> (np. ze znanymi zdjęciami wojennymi już nie pójdzie tak łatwo). Zresztą
> zabawa dokonana po fakcie (nawet gdyby to było zdjęcie) - umysł naprawdę
> nie jest w stanie pracować (w szczytowej formie) na kilka formatów i to
> jeszcze nie do końca zdecydowanych.

No więc postawmy sprawę odwrotnie: róbmy zdjęcia a odpowiedni format do
nich później się znajdzie. Przy czym niekoniecznie będzie to ten sam
format do wszystkich zdjęć mimo iż wszystkie mają te same proporcje :-)

--
Pozdrawiam
Marek