Dzięki za odpowiedź.

> Masz licznik o wielkiej pojemnosci A.
>
> Masz stałą o niewielkiej wartości B
>
> Dodajesz w ciasnej pętli B do A bez przerwy.
>
> Bierzesz najstarsze osiem bitów z A i to jest indeks w tablicy twojego
> sinusa. Dzieki temu ze A się czasem przepelnia bezustannie przechodzisz
> przez swoje 256 próbek sinusa.
>
> Sinus na wyjsciu układu bedzie nie lepszy niż 256 próbek sinsua, a jesli B
> stanie się niebezpiecznie wysokie - może byc gorszy, bedziesz wtedy
> przeskakiwał próbki z tablicy.

Jeśli dobrze zrozumiałem...
Jeśli B jest relatywnie niewielkie, to trzeba wielu obiegów pętli,
żeby najstarsze osiem bitów A zmieniło swoją wartość o jeden. W ten sposób
przez wiele obiegów pętli na wyjściu uC utrzymuje się ta sama stablicowana
próbka sinusa. Zatem mamy tu jakgdyby do czynienia z rozciąganiem.

Jeśli B jest tak dobrane, że każdy obieg pętli powoduje, że te najstarsze
osiem bitów A zwiększa się o jeden, to co obieg pętli mamy na wyjściu uC
kolejne stablicowane próbki sinusa.

Jeśli B jest na tyle duże, że każdy obieg pętli powoduje, że te najstarsze
osiem bitów A zwiększa się o więcej niż jeden, to niektóre stablicowane
próbki sinusa są omijane; np. jeśli co obieg pętli wartość ośmiu
najstarszych
bitów zwiększa się o 2, to ma wyjściu uC mamy co drugą próbkę.


> Zerknij sobie tutaj:
>
> http://www.myplace.nu/avr/minidds/index.htm
>
> Główna pętla DDS jest tak mala, że łatwo pojąć nawet bez znajomosci
> asemblera.

Widziałem to. Czytałem w dokumentacji Atmela o znaczeniu
mnemonika "lpm", ale nie udało mi się ustalić, skąd czerpie on informację,
spod jakiego adresu ma pobrać bajt w sytuacji, gdy nie stoją po
nim żadne argumenty.

Robbo