Pytałem o to ostatnio w jednej "zbiorczej" wiadomości na temat projektu
na STM32F4. Chciałbym jednak nieco głębiej przeanalizować temat.

Kończę właśnie projektować płytkę wykorzystującą STM32F407. Wśród
podłączonych peryferiów znalazła się karta SD (podłączona przez SDIO w
trybie 4bit) oraz wyświetlacz LCD (podłączony przez równoległą
magistralę 16 bit).

Nie udało mi się niestety uzyskać ścieżek o równej długości. W przypadku
SDIO dwie linie danych musiałem puścić na około, przez co ich długość
stanowi jakieś 250% długości najkrótszych. Podobnie sytuacja wygląda w
przypadku interfejsy LCD - aby zminimalizować stosowanie przelotek i
"dziurawienie" pola masy po drugiej stronie płytki przepuszczałem
ścieżki na około, między pinami gniazda wyświetlacza.
Ponieważ zależało mi na ciasnym upakowaniu ścieżek i elementów, nie
bardzo jest miejsce, żeby meandrować tymi wszystkimi ścieżkami.

Stąd moje pytanie: czy to ma znaczenie przy tego typu mikrokontrolerach?
Sam STM32F407 jest dość szybki (maksymalne taktowanie 168 MHz) jego
peryferia też mogą pracować z dużymi prędkościami (np. SDIO 48 MHz). Co
więcej - LCD korzysta przecież z tego samego interfejsu, do którego
podpina się zewnętrzne pamięci flash/ddr, a w ich przypadku dopasowanie
długości jest standardem.

Z drugiej strony to jednak nie jest żaden SoC, gdzie prędkość magistrali
byłaby mierzona w setkach MHz.

Na chwilę obecną płytka wygląda następująco:
https://ibb.co/1rg45wK

Mogę zostawić tak, jak jest? Jest szansa, że będzie działało prawidłowo
przy maksymalnej prędkości tego MCU? Czy też ewentualnie konieczne
będzie zmniejszenie prędkości transmisji?