> Moim zdaniem stosując zapis na filmie, możesz rozciągnąć zakres tonalny
> sceny zachowując ciągłość histogramu (wywołanie typu push, czy też
> wywołanie N+ileśtam). W zapisie cyfrowym rozciągnięcie zakresu tonalnego
> powoduje utratę ciągłości histogramu i przejście na histogram szpilkowy.
> Na obrazie końcowym owocuje to skokowymi zmianami tonów zamiast płynnych
> przejść tonalnych.

Też o tym myślałem. To ma ogromne znacznie dla estetyki a nawet więcej, ale
raczej jeśl chodzi o materiał analogowy w ogóle i jeśli jest on ostatecznym
medium. Np. gdy weżmiesz samą kliszę lub jeszcze lepiej papier światoczuły i
naświetlisz go bezpśrednio bez użycia aparatu... np fotogram polegający na
płynym gradiencie od bieli do czerni. Żaden wydruk tego nie da. Efekt jest tak
charakterystyczny, że staje się środkiem wyrazu bardziej niż estetycznym.
Jednak gdy używasz negatywu, a potem odbijasz, rzeczywiście masz płynnie ale
nie aż tak żeby przebiło to samą estetykę. Masz o prostu super obraz, np styk.

pozdrawiam
marek

--
Wysłano z serwisu OnetNiusy: http://niusy.onet.pl