> >>http://www.moicani.fr/article-lee-miller-50240181.
html
>
> > No takie se (zwłaszcza, że nie powalają rozmiarem). Prawda jest
> > taka, iż dla większości główną zaletą jest czas powstania.
>
> Dla mnie te zdjęcia mają jedną podstawową wadę, brak spójności, takiego
> autorskiego piętna. Tak żebym przy każdym zdjęciu mówił: "Lee Miller, ta
> wariatka. Mi to pasuje".
> Dziś takich przypadkowych strzałów są setki. Kiedyś kolekcjonowałem te
> profile z Tumblr z masą fajnych przypadkowych zdjęć, no ale znudziło mi
> się ;).
> Dlatego dziś sobie szkicuje obrazy ;), które kiedyś będę malować.


Każdy przypadek twórczości to autoportret. Nie ważne czy malujesz, czy
robisz zdjęcia krajobrazu. Zawsze w ten sposób wyłazi twoja dusza, jej
ułomności i piękno. Tu nie chodzi o zdjęcia same w sobie, tylko na ile
autor potrafi udźwignąć siebie. Ona była zagubionym dzieckiem, które
postanowiło robić fotografię. Sztuka obok autora nie istnieje. Jeśli
nie jesteś scalony z tym co robisz, to i tak na jaw wyjdzie, że tak
właśnie jest.
W tym wypadku oglądasz tragiczna historię, może głupiutkiego
człowieka, który miał okazję okrążyć świat.

marek