Mariusz Kruk wrote:
> epsilon$ while read LINE; do echo \>"$LINE"; done< "j...@f...adres.to"
>>>>>>> nazw funkcji nie ma co się czepiać - one przyszły z adoptowanego
>>>>>>> interfejsu.
>>>>>> A ja się przyczepię.
>>>>>> Ciebie.
>>>>>> http://pl.wikipedia.org/wiki/Adopcja
>>>>>> http://pl.wikipedia.org/wiki/Adaptacja
>>>>> No to czepiaj się płota. Akurat adopcja była jak najbardziej na miejscu
>>>>> w tym znaczeniu. Interfejs został adoptowany, a nie zaadaptowany.
>>>>> Adaptacja oznaczałaby przystosowanie interfejsu, a nie włączenie go w
>>>>> takiej postaci, w jakiej jest. (inaczej w ogóle ta operacja nie miałaby
>>>>> sensu).
>>>> Przepraszam bardzo, czy owo "włączenie interfejsu" to była zmiana
>>>> interfejsu istniejącego już kodu?
>>>>
>>>> Bo tylko wtedy użycie słowa "adopcja" mogłoby mieć takie znaczenie,
>>>> jakie mu przypisujesz.
>>> Rzeco? Gdyby była to zmiana interfejsu, to właśnie byłaby adaptacja.
>> Chodziło mi o wymianę - jednego interfejsu na inny.
>> Przepraszam za brak precyzji.
>> Przy wyrzuceniu starego interfejsu byłaby to adaptacja kodu i adopcja
>> nowego interfejsu zarazem. O wyrzuceniu starego interfejsu nie
>> wspomniałeś ni słowem. A pisałeś o adopcji interfejsu.
>> Adaptacja (czyli dostosowanie) interfejsu byłaby, gdyby dla danego kodu
>> wpowadzać zmiany istniejącego interfejsu, aby kod np. mógł działać w
>> innym środowisku.
>> No, ale ja widocznie patrzę z innej strony niż ty.
>
> Zgadza się. Gdybyśmy mieli interfejs i dostosowywali go do istniejącego
> kodu, to byłaby adaptacja.
Poprawka. Do otoczenia, w którym kod ma działać - bo z aktualnego
interfejsu nie da się użyć w owym otoczeniu.

> A IMHO nie trzeba wyrzucać starego interfejsu żeby adoptować nowy. Mogą
> funkcjonować równolegle.
>
>>>> Zazwyczaj interfejs włączasz do programu na zasadzie zupełnie innej niż
>>>> włączasz dziecko do rodziny.
>>>> Dziecko już jest. Gdy zostaje włączone do rodziny, jego wnętrze (ciało)
>>>> się nie zmienia, natomiast zostaje _zmieniony_ zapis zewnętrzny (zapis w
>>>> dokumentach).
>>> Patrzysz z drugiej strony. Rodzina już jest, natomiast zostaje
>>> rozszerzona o obiekt dotąd obcy.
>> Właśnie. Patrzę z innej strony.
>>
>> Narodziny dziecka np. też są rozszerzeniem o obiekt dotąd obcy (w końcu
>> go nie było przedtem, prawda?), a nie nazwiesz tego adopcją.
>
> No, trochę inaczej się to odbywa ;-)

Wiem coś o tym, jednak to tylko analogia.
Pewne szczegóły będą się różnić.

>
>> W tej analogii z prawa rodzinnego i cywilnego - czy nazwałbyś dziecko
>> interfejsem a prawa wynikłe z zaistnienia adopcji kodem, czy raczej
>> odwrotnie?
>
> Analogie mają swoje ograniczenia, ale jeżeli dodajemy do istniejącego
> kodu interfejs, to jak najbardziej tu adoptujemy interfejs z punktu
> widzenia kodu. Przecież dziecko nie adoptuje się samo do rodziny, tylko
> ktoś je adoptuje, prawda?
>
>> Ja patrzę na to tak:
>>
>> Istniejący obiekt - dziecko, ma swój interfejs prawny - określenie czyim
>> jest dzieckiem, po kim może dziedziczyć itd.
>> Gdy zostaje adoptowane, ono samo się nie zmienia - nadal ma tyle samo
>> rąk i nóg ile przed adopcją, natomiast zostaje wymieniony (zazwyczaj
>> całkowicie) jego interfejs prawny - prawo do dziedziczenia, obowiązki
>> alimentacyjne itp. się zmieniają.
>
> Oj, za daleko brniesz w tę analogię, MSZ.

Hmmm... sam zacząłeś wchodzić w wątpliwe analogie używając słowa "adopcja".

>
>>>> Natomiast gdy bierzesz kod wykonujący jakieś zadanie, zostawiasz
>>>> interfejs nieruszonay, ale wnętrze kodu musisz dostosować do docelowaego
>>>> środowiska, to wtedy jest to oczywiście adaptacja, ale nie interfejsu,
>>>> tylko kodu.
>>> Oczywiście. Kod trzeba adaptować do adoptowanego interfejsu.
>> Nie sposób się z tym nie zgodzić.
>
> I na tym chyba zakończymy :-)
>
Myślę, że jednak podsumowanie w wykonaniu funkcji sieciowej (patrz
wczorajszy post tej osoby) jest najtrafniejsze.

Zatem "w tym temacie" z mojej strony już EOT.

j..