Jeremiasz pisze:

> A to już zalatuje na dwa kilometry mega naiwnością.
> Na szczęście dzieci nie dałyby się na to nabrać:-)

Oczywiście w "prawdziwym życiu" nie zawsze jest tak kolorowo jak w
szkolnych modelach wciskanych młodemu pokoleniu, ale przecież to dotyczy
nie tylko kwestii zarobków ale także innych słynnych banałów jak
chociażby "dobro zawsze zwycięża" albo "dziewczyny lubią grzecznych i
miłych chłopców". ;P Pomimo tego mało który rodzic podchodzi do tego
życiowo udzielając naprawdę "praktycznych" rad.

Dziwi mnie tylko dlaczego we współczesnych szkołach tak często
praktykuje się komunistyczną ideologię. Dla dobrego samopoczucia
proletariackich dzieci najlepiej by było, aby te burżujskie udawały, że
też są z proletariatu. ;)



> Tylko wtedy była to forma o wiele łagodniejsza, nie było aż takich
> przepaści, więc konsekwencje takich zachowań nie powodowały takich skutków
> jak teraz...

A jakież to były skutki? Dzieciak się wkurzył/załamał, bo on nie może
mieć takich zabawek? "Welcome to the real world". Im wcześniej, tym
lepiej. Myślę, że zwyczajnie idealizujesz swoje czasy. Ja chodziłem do
podstawówki w okresie wczesnej transformacji i model był dokładnie ten
sam - również działał podział na tych którzy mają i tych którzy nie mają.

W moim przypadku sytuacja była o tyle specyficzna, że co prawda rodzice
założyli małą prywatną firmę gdy pojawiła sie taka możliwość, ale nigdy
nie przejawiali JAKIEGOKOLWIEK zainteresowania elektroniką. Dlatego nie
mogłem włączyć się do dyskusji na temat tego co widziało się na
satelicie albo oglądało z VHS. :) Walkmana, którymi się wówczas
szpanowało nie miałem do końca lat dziewięćdziesiątych. I co? Stała mi
się jakaś krzywda? Nie. Teraz sam mogę sobie kupić elektronikę. :)

Poza tym dzieci ZAWSZE będą prowadziły segregację czy to Ci się podoba
czy nie. Zawsze będzie klika "cool kids" i "frajerów" - to nie jest
wynalazek amerykańskich komedii młodzieżowych. W moich czasach, jeszcze
zanim wyszło American Pie też było takie kółeczko wzajemnej adoracji
złożone z kilkunastoletnich "sportowców" i panienek wpatrzonych w nich
jak w obrazek. Po drugiej stronie stali Ci, z których można było się
ponabijać, bo nie potrafią zrobić piętnastu okrążeń wokół szkoły albo
pomachać pięścią koło twarzy gdy popełnią życiowy błąd przepuszczając
piłkę do bramki podczas arcyważnego meczu na boisku szkolnym. :)

Dzieci same znajdą sobie powód, w grupie są gorsi od faszystów. Nie
widzę więc powodów, by zrzucać winę na pieniądze. :)


> Forma ostrzejsza powoduje ostrzejsze skutki.
> A chodzi o nasze dzieci...

Wiesz, ja bałbym się bardziej zagrożeń ze strony dzieci marginesu
społecznego. Wszelkiego rodzaju pijaków i bumelantów. Naoglądałem się
tego we własnej szkole, teraz mogę się nasłuchać relacji od znajomych
mających dzieci w wieku szkolnym. Taki siedmiolatek idzie już do szkoły
całkiem zdemoralizowany, potem jest już tylko gorzej.
Rywalizacja na gadżety to drobiazg w porównaniu ze strachem przed takim
osiłkiem, który wymusza pieniądze, grozi Ci i szantażuje. Myślisz, że
dziecko Ci o tym zawsze powie? Myślisz, że każdy siniak z jakim wróci ze
szkoły nabiło sobie przewracając się na boisku???