W dniu 2017-04-14 o 05:18, sundayman pisze:
>
> > Słuchajcie, a może jednak to jest jakiś bot, tyle że z dobrym
> > algorytmem, a my z nim gadamy :)
>
> Kuśwa. Dałeś mi do myślenia...
>
> ...profesor Zazul zszedł po śliskich, kamiennych i lekko zakręconych
> schodkach. Na samym dole, w świetle zakurzonej żarówki nad masywnymi,
> drewnianymi drzwiami, wyjął z kieszeni klucz i otworzył zamek.
> Wszedł do ciemnego pomieszczenia, namacał na ścianie hebel zasilania i
> przełączył go.
>
> Z cichym trzaskiem włączył się zasilacz, uruchamiając obwody
> oświetlenia. Klapiąc przełącznikami zapalały się po kolei wiszące spod
> tonącego wysoko w mroku sklepienia żarówki, których słabe
> żółtopomarańczowe światło nieznacznie tylko rozjaśniało wnętrze.
>
> Warsztat Zazula przypominał raczej jakąś starą graciarnię, albo może
> magazyn niż laboratorium. Na drewnianych stołach w kompletnym wydawałoby
> się chaosie, walały się rozmaite elektryczne cewki, lampy i inne
> elektryczne podzespoły, wśród przewodów oraz archaicznych przyrządów
> pomiarowych. Pod ścianami stały regały z półkami zapełnionymi jakimiś
> słojami, pudłami i skrzyneczkami.
> W powietrzu zaś unosił się lekko drażniący zapach jakiejś chemicznej
> mieszaniny, pomieszany z kurzem i stęchlizną.
> Gdzieś za ścianą słychać było ciche buczenie potężnego transformatora,
> wypełniającego ledwo wyczuwalną wibracją całą przestrzeń.
>
>
> Zazul zamknął za sobą drzwi i podszedł do stojącej w najciemniejszym
> kącie, wysokiej po sufit skrzyni i szerokiej na kilka kroków, do której
> z każdej strony dochodziły grube, czarne kable.
>
> - no no, jak się masz, przyjacielu... - wyszeptał Zazul, jednocześnie
> grzebiąc w kieszeni swoje pobrudzonego i poplamionego fartucha.
> - zaraz... ja tutaj ci wszystko...
>
> Zazul znalazł w końcu to czego szukał - przypominający gruby długopis
> szklany cylinder. Wsunął go w okrągły otwór z boku skrzyni.
> W skrzyni coś syknęło, rurka włożona do otworu rozjarzyła się powoli jak
> stalowy pręt w piecu indukcyjnym, potem trzasnęły elektromagnetyczne zamki.
>
> Przód skrzyni jak gdyby rozpękł się - ukazując rozsuwające się na boki
> wrota. Zazul pociągnął za uchwyt i odsunął je. Buchnęło gorące powietrze.
>
> W pierwszej chwili można było odnieść wrażenie, że to piec przeznaczony
> do wypalania ceramiki albo szkła - wypełnione lekko drżącymi ognikami.
>
> W rzeczywistości były to tysiące lamp elektronowych - które zajmowały
> całe wnętrze, pozostawiając jedynie wąską alejkę nie szerszą niż na
> szczupłego człowieka, ciągnącą się w głąb.
>
> Zazul zrobił krok do środka, ale zawahał się jakby sobie o czymś
> przypomniał i poklepał się po lewej , lekko wypchanej kieszeni fartucha
> sprawdzając czy czegoś nie zapomniał.
>
> - dobrze... żeby tylko nie dzisiaj... - wymamrotał pod nosem Zazul
> uspokojony jakby nieco. Wszedł do środka i wyjął znajdujący się w
> przelotowym otworze szklany walec.
>
> Drzwi za nim zasunęły się i szczęknęły zamykając.
> Zazul schował go i powoli zaczął iść pomiędzy nie kończącymi się
> stelażami z elektronowymi lampami.
>
ech, pomyśleć że pan Stanisław mieszkał 3 ulice od mojego domu.
Żal