> Słuchajcie, a może jednak to jest jakiś bot, tyle że z dobrym
> algorytmem, a my z nim gadamy :)

Kuśwa. Dałeś mi do myślenia...

...profesor Zazul zszedł po śliskich, kamiennych i lekko zakręconych
schodkach. Na samym dole, w świetle zakurzonej żarówki nad masywnymi,
drewnianymi drzwiami, wyjął z kieszeni klucz i otworzył zamek.
Wszedł do ciemnego pomieszczenia, namacał na ścianie hebel zasilania i
przełączył go.

Z cichym trzaskiem włączył się zasilacz, uruchamiając obwody
oświetlenia. Klapiąc przełącznikami zapalały się po kolei wiszące spod
tonącego wysoko w mroku sklepienia żarówki, których słabe
żółtopomarańczowe światło nieznacznie tylko rozjaśniało wnętrze.

Warsztat Zazula przypominał raczej jakąś starą graciarnię, albo może
magazyn niż laboratorium. Na drewnianych stołach w kompletnym wydawałoby
się chaosie, walały się rozmaite elektryczne cewki, lampy i inne
elektryczne podzespoły, wśród przewodów oraz archaicznych przyrządów
pomiarowych. Pod ścianami stały regały z półkami zapełnionymi jakimiś
słojami, pudłami i skrzyneczkami.
W powietrzu zaś unosił się lekko drażniący zapach jakiejś chemicznej
mieszaniny, pomieszany z kurzem i stęchlizną.
Gdzieś za ścianą słychać było ciche buczenie potężnego transformatora,
wypełniającego ledwo wyczuwalną wibracją całą przestrzeń.


Zazul zamknął za sobą drzwi i podszedł do stojącej w najciemniejszym
kącie, wysokiej po sufit skrzyni i szerokiej na kilka kroków, do której
z każdej strony dochodziły grube, czarne kable.

- no no, jak się masz, przyjacielu... - wyszeptał Zazul, jednocześnie
grzebiąc w kieszeni swoje pobrudzonego i poplamionego fartucha.
- zaraz... ja tutaj ci wszystko...

Zazul znalazł w końcu to czego szukał - przypominający gruby długopis
szklany cylinder. Wsunął go w okrągły otwór z boku skrzyni.
W skrzyni coś syknęło, rurka włożona do otworu rozjarzyła się powoli jak
stalowy pręt w piecu indukcyjnym, potem trzasnęły elektromagnetyczne zamki.

Przód skrzyni jak gdyby rozpękł się - ukazując rozsuwające się na boki
wrota. Zazul pociągnął za uchwyt i odsunął je. Buchnęło gorące powietrze.

W pierwszej chwili można było odnieść wrażenie, że to piec przeznaczony
do wypalania ceramiki albo szkła - wypełnione lekko drżącymi ognikami.

W rzeczywistości były to tysiące lamp elektronowych - które zajmowały
całe wnętrze, pozostawiając jedynie wąską alejkę nie szerszą niż na
szczupłego człowieka, ciągnącą się w głąb.

Zazul zrobił krok do środka, ale zawahał się jakby sobie o czymś
przypomniał i poklepał się po lewej , lekko wypchanej kieszeni fartucha
sprawdzając czy czegoś nie zapomniał.

- dobrze... żeby tylko nie dzisiaj... - wymamrotał pod nosem Zazul
uspokojony jakby nieco. Wszedł do środka i wyjął znajdujący się w
przelotowym otworze szklany walec.

Drzwi za nim zasunęły się i szczęknęły zamykając.
Zazul schował go i powoli zaczął iść pomiędzy nie kończącymi się
stelażami z elektronowymi lampami.