> > Ja mam tylko jeden talent. I nie jest nim ani pisanie ani fotografia.
> > Ale posiadanie jednego talentu daje wyobrażenie o reszcie.
>
> Możesz wyjawić jaki to talent? Moim zdaniem talent do pisania masz.

Potrafię się ruszać. Moje ciało staje się czymś jakby niezależnym od
umysłu. Mam to od zawsze i wiem. Już jako małe dziecko zdobywałem
wszelkie "mistery tańca" na koloniach i w szkole. Powinienem z tego
żyć, bo to jedyna rzecz, której nie czuję gdy ją robię.
Dobry tancerz jest muzyką, może praktycznie stać w miejscu jako jedno
wielkie bijące serce. Nawet wśród zawodowych tancerzy spotyka się
niewielu utalentowanych. Są przeważnie techniczni.

Z pisaniem wydaje się podobnie ale w przeciwieństwie do tańca pisanie
odbierane jest w sposób intelektualny. I niestety żeby dobrze pisać
trzeba mieć łeb. Możesz puścić się i pisać ale potem przeczytasz swoje
słowa i je przeanalizujesz. Pisanie ma w sobie coś zimnego. Nie możesz
czarować, co mi na przykład się zdarza. Musisz wyzbyć się takich
pokus, czyli myśleć. Pisarstwo prezentuje twoją ciemnotę w całej
okazałości.

Fotografia jest obrazem zatrzymanego czasu. A przecież przekaz
powinien być podprogowy, nie pozwalać na złapanie momentu, wciągać w
swój świat. Dopóki w świadomości widza nie następuje rozbicie trwania
zdjęcia dopóty ono nie staje się trywialne. Samo medium jest więc
tutaj przeszkodą, bo fotografia nie dość że zamraża to jeszcze
pokazuje rzeczywistość wprost. Możesz się jej przyjrzeć, "poczytać",
co oznacza, że będziesz próbował ją rozszyfrować. Oglądanie fotografii
jest bezustanną próbą jej obalenia. Zachwycasz się czymś co z całych
sił próbujesz w swoich oczach zniszczyć, po to właśnie, żeby widzieć
więcej. To niezły paradoks. Trzeba mieć albo wielką zdolność aby
oszukać siebie jako fotografa albo być po prostu ślepcem.

Talent jest ponad intelektualną sprawność. Jednocześnie są dziedziny,
w których twój rozum decyduje o skali umiejętności, bo przecież od
niego zależy jak wysoko ją wypchniesz.

marek