W dniu 2016-01-31 o 12:05, ACMM-033 pisze:
>
> Użytkownik "Dariusz Dorochowicz" <_...@w...com> napisał w wiadomości
> news:n8j734$lm9$1@node1.news.atman.pl...
>>> Ja taki mam w WST-102, alias Meluzyna/Kleopatra, jak go przedzwoniłem
>>> kiedyś, to przy 100 kHz zaczął się jarać opornik w tym "filterku".
>>
>> No to nic dziwnego - przy 100kHz przez tenże rezystorek popłynie sporo
>> większy prąd niż przewidziany.
>
> Zgadza się. Odłączyłem jednak sygnał i oporniczka nie ujarałem. Chciałem
> po prostu przedzwonić układ, dokąd dociągnie w górę
>
>
>>
>>> Czyżby był ku temu jakiś istotny powód, czy się nie chciało za centa
>>> doprojektować jakiejś ścieżki wewnątrz? Czy może to było za blisko
>>> czegoś i "żeby struktury nie przebić"?
>>> Symetryczne zasilanie?
>>
>> Najniższy potencjał w układzie. To akurat wynika z technologii - taka
>
> Aha, skoro tak, to OK, że tak trzeba. Nurtuje mnie to jednak rozwiązać,
> żeby jednak tam było zero, coby można było umasić w najzwyczajniejszy
> sposób.

Są na to sposoby - w zależności od tego co chcemy uzyskać.
Pierwszy - to obudowa z literką F (np TO220F), drugi so SOS-MOS (silicon
on sapphire MOS). Różne rezultaty, ale w jakimś stopniu zapewiają
izolację podłoża. Obudowa izolowana generalnie jest prostsza i tańsza
(przynajmniej teraz). Nie wiem jak się mają do siebie kwestie termiczne
jednego i drugiego rozwiązania. SOS-MOS ma swoje wady.

>> jest konstrukcja struktur półprzedwodnikowych. Żeby zapewnić poprawną
>> pracę musisz podłoże dać na minus albo plus. Jak masz tranzystory npn,
>> to podłoże jest typu p i żeby nie otwierać diod musisz je (podłoże)
>> podłaczyć tak, żeby na pewno nie otworzyły się, czyli dać najniższy
>> potencjał. A potem to podłoże ląduje na radiatorze... Można też zrobić
>> odwrotnie, ale że tranzystory pnp są generalnie gorsze, to się tego
>> nie spotyka.
>
> Dość szybko zauważyłem, że npn dużo więcej, później dorosłem i przestało
> mi przeszkadzać.
> Minus na masie...?

No, minus na masie... Ja od początku miałem npn i minus na masie. Ale
parę lat wcześniej jeszcze było inaczej.

>> Chyba tylko układy TBA810 były takie dosć wredne. Jeszcze były UL1440
>
> Błąd w konstrukcji? Zrobiłbym układ na podstawie schematu wewnętrznego i
> ten przebadał, czy on taki kochliwy wzbudliwy.
> 1440 - jeśli sugerujesz coś o jego wredności w temacie, to czyżby jego
> zabezpieczenia były powodem? Bo w literaturze rozpływali się nad nim,
> jaki to mocny (choć 10% THD miał), jaki zabezpieczony przed zwarciami i
> termicznie, och i ach. Ale jak ma mi się wzbudzić, choćby był o oczko
> spokojniejszy niż 810, to jednak innego poszukam.

Nie, co do 1440 to nie pamiętam czy też był taki jak TBA810. Bo w sumie
to był układ trochę nowszy zdaje się, wiec mogli coś tam z nim poprawić.
Zabezpieczenia to nic takiego - raczej kwestie zwiazane ze sprzężeniami
w jednej strukturze. Wiesz, np przy opampach sprawa jest trochę
prostsza, tu musisz uwzględnić stopnie końcowe i ich wpływ na stopnie
wcześniejsze.
A te 10% to nie tak, że on tyle robił. On miał coś koło 1-2% przy
mniejszej mocy, tylko dla 10% podawano maksymalną (żeby była duża). To
standard dla wzmacniaczy nie hi-fi, a i dla hi-fi zdaje się bywało że
tak podawano.

>> (nie pamiętam czego kopią były, ale raczej nie była to konstrukcja
>> CEMI), ale one chyba były już "spokojniejsze".

TCA940 - na pierwszy rzut oka schemat wewnętrzny bardzo podobny, tylko
zabezpieczenia pododawane.

>> Od kiedy zaczęto stosować porządne obudowy (TO220 i podobne), problemy
>> zniknęły. Z tym, że raczej nie było to wynikiem samej obudowy - po
>> prostu nauczono się poprawnie robić wzmacniacze scalone.
>
> Może zostało to konstrukcyjnie wymuszone, może zwykłe przeniesienie
> powodowało, że staly się nazbyt kochliwe, to trzeba było inaczej, żeby
> zaczęły normalnie pracować?

Powiedzmy, że parę generacji musiało przejsć.

Pozdrawiam

DD