Tak właśnie myślałem. Mam nadzieję, że coś z tego wyjdzie.

wyjdzie Stasiu, wyjdzie...
z tym sklejaniem "kopertki" to jak najbardziej - ale sklejam tylko dwa
dłuższe boki, kawałkami zwykłej taśmy lepiącej, dołu nie sklejam - papier
lepiej ułoży się przy przepuszczaniu przez laminator - warto też w obszarze
poza płytka zrobić sobie ze cztery "celowniki" do składania - zwykle rysuję
cienką kreską krzyzyki - łatwiej ucelować właściciwe ustawienie stron, ze
względu na grubość papieru (używam półkredowego) celowanie "na punkty
lutownicze" gorzej mi wychodzi... stary jestem to i ślepawy.. :-)
Płytki wiercę od strony elementów - ładniej to wyglada po zmontowaniu. Nie
przechodze na druga stronę nóżkami elementów - obok robię dodatkowe punkty
lutownicze dla "przelotek", aby ułatwić sobie lutowanie "przelotek" punkty
te mają kształt sześcioboku - od razu widać które to są, do "przelotek"
uzywam cienkiej srebrzonki,
A do cynowania używam od dawna tańszego wynalazku - potrzebne będą:
1) pasta CYNEL-1 (używam najtańszej, tej w pudełku jak do pasty do butów :-)
2) taśma rozlutowująca - kilka centymetrów
3) stary zużyty grot do lutownicy - im grubszy tym lepszy, spiłowany tak,
aby przynajmniej z jednej strony był płaski - używam grotu do Wellera z
oznaczeniem "7"
patrz: http://www.fotosik.pl/pokaz_obrazek/a7481abfc9fa3c28
.html.

Zakładam grot do lutownicy płaską stroną do dołu, taśme rozlutowujacą
rozciagam palcami tak aby była szeroka (na ok. 8 mm), składam ją "na trzy"
(patrz: http://www.fotosik.pl/pokaz_obrazek/77afefb0c98ec561
.html) i
"nasuwam" na grot lutownicy, okręcam grot z tasma cienką srebrzonką i
kształtuje elegancki "pedzelek" (patrz:
http://www.fotosik.pl/pokaz_obrazek/a4e02f362e8c8678
.html).
Płytke do pocynowania (owierconą) z grubsza czyszczę zużytym papierem
ściernym (takim prawie gładkim i bez przesady z ta czystościa, miedzi szkoda
a pasta ma swoje zrobić), układam na starym czasopiśmie (bo wszystko w
okolicy ma szanse sie upaprać) i nie żałując pasty (tania jest, a co...)
obficie smaruje całą płytke (palcem... :-(. Jak mam do pocynowania wiecej
płytek to smaruję wszystkie od razu. Właczam lutownicę i rozgrzewajacą sie
tasiemkę - pędzelek tytłam w kalafonii - w odpowiednim momencie nakładam
odrobine cyny (uzywam LC60 0,7mm) - nie należy dopuścić do przegrzania się
(poczernienia) taśmy, cyne nakładamy na taśme ostrożnie, ot tyle tylko, aby
siateczkę pocynować - jak damy za dużo cyny to ścieżki będa zbyt grubo
pokryte i bedzie paskudnie... no i przystępuje do cynowania, nawet za bardzo
nie śmierdzi, dymu z pasty nie ma, cyny na pędzelek dokładam w miarę
potrzeby. Cynowanie zaczynam od któregoś z rogów płytki i w miare
rozgrzewania sie płytki przesuwam pedzelek spokojnymi ruchami "malując"
miedź cyną. Powierzchnia ma byc ładna, gładziutka - jak robi się porowata to
za szybko przesuwany jest pędzelek...
Problem może być przy większych powierzchniach np. rozlewiskach masy - tez
sie da zrobić, ale troszkę wprawy trzeba zanabyć, ciepło za szybko jest
odbierane i cyna próbuje troszke kaszę robić, a jak za długo przytrzymać to
odparzyć sie może... ja staram się przy projektowaniu rozlewiska robić "w
kratkę" (ścieżki 3-4mm) z małymi oczkami - to się cynuje bardzo wytwornie.
Ogólnie - nie zaczynałbym nauki od płytek docelowych - najlepiej najpierw
troszke pocwiczyć na jakimś odrzucie...
A po pocynowaniu całości płytek mamy je mocno upaprane w paście, która
pewnie już zdążyła zastygnąć. Na początku jak ten cieć malinowy zmywałem
pastę różnego rodzaju rozpuszczalnikami, dopóki nie wpadłem na pomysł, że
wystarczy trochę mydła w płynie, szczoreczka i goraca woda - smaruję mydłem
w płynie (zwykłe w kostce też pewnie sie nada) płytki, na chwilke odkładam i
szoruję je małą szczoteczką pod mocno ciepłą wodą do błysku, szczoteczka
ułatwia usunięcie pasty z otworów i krawędzi płytek.
mam nadzieję, że jakos to opisałem - jak by co to pytania proszę... :-)

--
serdeczności! zbisa
lubię: http://wroclaw.fotopolska.eu - Wrocław na fotografii