> Rozwiązanie Haskellowe, chociaż korzysta z funkcji wbudowanych, daje jednak
możliwość zozumienia tego, co się dzieje pod spodem.

Słuszna uwaga. Ale Mathematica ma inne cele. To nie jest narzędzie dla ludzi, którzy
chcą wiedzieć, co się dzieje, tylko raczej co się stanie. Omawialiśmy to już w
okolicy open-source. Przy użyciu funkcji EditDistance Mathematica daje odpowiedź na
pytanie, jaka jest odległość między wektorami w jakiejś tam mierze.

> Prosta sprawa - zmodyfikuj rozwiązanie w Mathematice tak, żeby koszt zamiany
elementu wynosił 2 a nie 1.

Pytanie jest fair i odpowiedź (również fair) jest taka: sam sobie policz. Możesz w
Wolframie. Zaletą Wolframa jest to, że ma 5000+ gotowych odpowiedzi; nie jest jego
wadą to, że nie wszystkie (nieskończoność!) odpowiedzi są gotowe - bo w ostatecznym
porównaniu i tak jest lepiej, niż w językach, gdzie wszystko trzeba wyklepać ręcznie.

> To też jest interesujące: czy algorytm Levenshteina napisany w Mathematice będzie
działał równie szybko jak ten wbudowany?
> Czy może ten wbudowany został zaimplementowany w C?

Dobre pytanie. Nie wiemy. Co więcej, nawet gdybyśmy się dowiedzieli, to w kolejnej
wersji produktu może być inaczej. I nawet nie chodzi o język implementacji, ale
również o takie sprawy jak automatyczne wykorzystanie dostępnej równoległości albo
specjalnego sprzętu obecnego w systemie. Również w tym sensie Mathematica jest
narzędziem wysokopoziomowym.

> W każdym razie zagadka "najkrótszego kodu" w Mathematice rozwiązana.
> Każdy może wyciągnąć swoje wnioski.

Tak. Wniosek jest taki, że statystycznie w Mathematice trzeba napisać najmniej kodu.
To jest odpowiedź na zupełnie praktyczne pytanie kogoś, dla kogo komputer jest
narzędziem pracy.

> Bardziej taka analogia, że wystawiamy w wyścigu biegaczy i motocyklistów.
> Raczej nikogo nie zdziwi, że motocykliści dojadą szybciej na metę. Ale raczej nie
wnioskowałbym stąd, że kondycja motocyklistów jest lepsza.

Ale osoba zamawiająca pizzę ma gdzieś kondycję gościa, który z dumą przynosi
wystygniętego kapcia, i to jeszcze jak już wszyscy goście sobie poszli.

> Funkcja "append-map" wymaga, żeby przekazana do niej funkcja zwracała listę.

I w ten sposób zaprzeczasz swoim wcześniejszym pretensjom, że żeby coś tam zrozumieć
w Wolframie, to trzeba znać działanie jego funkcji a może nawet trzeba przeczytać
dokumentację. Z nazwy "append-map" nie wynika, że oczekuje list. Mapowanie ogólnie,
zgodnie z nazwą, mapuje elementy. A tu proszę, xyz-map oczekuje listy.

> Jeżeli masz jakieś pytania na temat mojej osobowości, to lepiej zapytaj

Nie da się. W tym zakresie nikt nie potrafi się sam zdiagnozować, muszę więc polegać
na swoich (subiektywnych) odczuciach.

> W tym kontekście, jeżeli miałbym mówić o "wyższości czegoś nad czymś", to bym
powiedział, że wkład Johna McCarthy'ego w rozwój informatyki był moim zdaniem większy
od wkładu Stephena Wolframa

Ależ nikt nie twierdzi inaczej. Ba, nawet Wolfram nie twierdzi, że ma jakikolwiek
wkład w rozwój informatyki, on się raczej eksponował w innych obszarach. Natomiast
to, że w celu ułatwienia sobie pracy w tych innych obszarach napisał program, który
potem równolegle rozwinał się jako użyteczny produkt, jest niewątpliwie osiągnięciem,
zarówno inżynierskim, jak i biznesowym.

--
Maciej Sobczak * http://www.inspirel.com