W dniu 2016-06-19 o 13:10, J.F. pisze:

>>> ciekawe czym to kleja ...
>> Powinny być dozwolone tylko kleje jadalne i obowiązek konsumpcji po
>> zawodach.
>
> Krochmal ? Kiepsko trzyma. Klej kostny ?
>
> A moze ciastem makaronowym ? :-)
>

W Chinach makaron jest wyciągany wielokrotnie.
Ciekawe, że rozciąga się przy tym równomiernie, bez przewężeń.
https://youtu.be/auhHl5-6VdY
http://twistedsifter.com/2009/09/la-mian-art-of-chin
ese-noodle-making/

Takim długim makaronem można wykonać cały most bez klejenia i wysuszyć.


Jednemu z najsławniejszych fizyków XX wieku Richardowi Feynmanowi zadano
kiedyś pytanie o pękający makaron spaghetti. Przy wyginaniu sucha nitka
nigdy nie pęka na dwie części, tylko na 3 do 10 kawałków. Dlaczego? Na
intuicję powinna łamać się na pół.
Fenomen pękania na kilka kawałków wyjaśniono dopiero przed kilku laty.
Pomocna okazała się superszybka kamera cyfrowa. Gdy zginamy np.
plastikową linijkę, a ta pęka, jej nowo powstałe końcówki drgają (jak
trampolina) tak długo, aż wytracą energię i wrócą do stanu podstawowego.
W prętach makaronopodobnych tak się nie dzieje. Energia gromadzi się
zwykle w połowie zginanego odcinka. Gdy pręt pęka, jego końcówki nie
drgają. Od miejsca pęknięcia rozchodzi się na boki zaburzenie (podobne
do fali uderzeniowej) z nagromadzoną energią, powodując powstanie
kolejnych pęknięć. Zginany makaron nie rozlatuje się więc na kilka
części równocześnie. Najpierw pęka mniej więcej w środku, a później
rozpada się dalej. Wszystko dzieje się tak szybko, że ludzkie oko nie
potrafi tego wychwycić. Kamera, którą posługiwali się fizycy, robiła
ponad tysiąc ujęć na sekundę.

http://www.opoka.org.pl/biblioteka/I/IB/gn201033_mak
aron.html

WM