> z jednej strony swietna obrobka , calosc ma jednorodny charakter ,
> dobrze sie oglada ale tylko przez krotki czas.
> warsztat wskazuje na osobe parajaca sie fotografia profesjonalnie z
> doswiadczeniem , a przynajmniej potrafiaca na takim poziomie robic
> zdjecia.
> czyli wielki lob za obrobke.
no cóż, nie zajmuję się fotografią profesjonalnie (przynajmniej póki
co :D).

> ale to czego brakuje w tych zdjeciach to dynamiki , jakiejs
> dramaturgii , akcji.
> zdjecia statyczne , przesuwajace sie widokowki przed oczyma piechura
> idacego z zawieszonym na piersiach aparatem.
> jakby niedzielnego spacerowicza ktory zdecydowal sie zabrac ze soba
> tym razem na banalna wycieczke aparat.
Trochę w tym racji jest.
Niestety są to rezultaty próby polączenia turystyki (w tym przypadku
trekkingu - czyli wycieczki przez góry, gdzie codziennie się idzie
ileś kilometrów i śpi w innym miejscu) i robienia zdjęć na poważnie.
Niestety cieżko podróżując w ten sposób "wejść głębiej" - na to, tak
samo jak w Polsce, potrzeba czasu.
Potem, jak moi przyjaciele się ode mnie odłączyli i wrócili do Polski,
i zostałem sam, miałem więcej możliwości, by skupić się na
fotografowaniu. I między innymi zamieszkałem na miesiąc w klasztorze
buddyjskim, czy w małej wiosce w środku dżungli.
Co z tego wyszło, pokażę później :)

> O takich miejscach mowi sie ze to sa samograje.
> zabiera sie ze soba aparat , robi sporo zdjec , wybiera te lepsze.
ech, to przesąd, który widzę wciąż pokutuje w Polsce. Co chwilę
spotykam się z taką opinią, zwłaszcza w dyskusjach pod zdjęciami
Gudzowatego ("każdy by takie zdjęcia zrobił, gdyby miał możliwość
wyjazdu do Mongolii").
A prawda jest inna, żeby wyjść poza banał, zrobić coś ciekawego,
niezwykłego - trzeba się natrudzić tak samo jak wszędzie indziej na
świecie. Najlepszym dowodem, że samo zabieranie aparatu w ciekawe
miejsce nie wystarcza, jest jakość polskich publikacji. Np. oglądałem
ksiązkę Pałkiewicza "Eksploracja" - niby zdjęcia fajne, z ciekawych
miejsc, gdzie mało kto dotarł, ale w sumie banalne, mało wyrafinowane,
i takie mocno 'turystyczne'. Nie mówię już o p. Pawlikowskiej.
Już pomijam, że to wcale nie jest takie niedostępne dla zwykłego
śmiertelnika, żeby pojechać do np. Mongolii, Chin czy Indii - jak
pokazywałem powyżej, wycieczkę na miesiąc do Ladakhu da się
zorganizować za niecałe 3000 zł - to z pewnością kwota leżąca w
zasięgu wielu ludzi, i nie trzeba być synem magnata gazowego, żeby
sobie na taki wypad pozwolić :).

W każdym razie dzięki za opinię - szczerą, a jednocześnie
uargumentowaną.
Pod jej wpływem spojrzałem jeszcze raz na pokazane zdjęcia, i zrobiłem
małą rewolucję :). Sporo zdjęć wyleciało, kilka wymieniłem na inne -
także w sumie jak ktoś ma ochotę, może zajrzeć od nowa - bo jest
prawei jak nowa galeria :).

Pozdrawiam i dziękuję wszystkim odpowiadającym i oglądającym w
milczeniu :).