Jan Rudziński:

> Czy wam też się tak zdarzy - zobaczyć w naturze niedoskonałość i przez
> chwilę mieć wrażenie, że to błąd zdjęcia?

Nigdy. Uważam, że natura jest doskonała. Ponieważ jednak pojęcie
wartościowania jakości zdjęcia (według subiektywnych oczywiście
kryteriów) nie jest mi obce, przy robieniu zdjęcia nieraz ingeruję w
naturę. Na przykład podginam gałąź, wyrywam źdźbło trawy zasłaniające
mi temat, albo ustawiam znajomych jako sztafaż, gdy w polu widzenia
obiektywu widzę brak kompozycyjnej równowagi. Można więc przyjąć, że
natura jest niedoskonała o tyle, o ile nie chce się wpasować w ramy
kadru według dowolnego kryterium przyjętego przez fotografa. Ale to
już jego problem :).

marek augustynski:

> Jakikolwiek obraz pod postacią zdjęcia jest naturalny bo kultura człowieka
> jest naturą.

Tak to wygląda według socjobiologów, ale to wciąż kontrowersyjna
nauka :). Ale kultura nie jest naturą. Na razie przyjmuje się, że choć
kultura wywodzi się z natury i na niej opiera, to wyrasta ponad nią.
Naturalne są procesy i zjawiska fizyczne, które człowiek wykorzystuje
w fotografii. Ale fotografia w naszym znaczeniu nie istnieje w
naturze, choć można tam znaleźć stykówki słońcem naświetlane :).
Zdjęcie, jak już napisano, jest obrazem natury. Przynajmniej niektóre.
Ale jest też często, bez uciekania się do możliwości grafiki
komputerowej, tej natury przetworzeniem. Myślę na przykład o zdjęciach
ruchomych obiektów na długim czasie czy o specjalnym oświetleniu.
Fotografuję czasem w jaskiniach i żadne ze zdjęć robionych w głębi nie
pokazuje tego, co tam widać. Bo tam nic nie widać. Natura zadbała
bowiem o całkowitą ciemność i muszę przynieść sztuczne światło (choć,
uprzedzając uwagi, oparte na emisji naturalnych fotonów ;) ).
Tak czy inaczej, płaski prostokącik pokryty układem plam ani nie
powstaje w sposób naturalny, ani przez ukształtowane w określonej
kulturze "dziecko natury" nie jest w sposób naturalny czytany. Owszem,
rozpoznamy tam ciotkę na tle piramid, wyszminkowaną modelkę w
studyjnym świetle czy czułki mrówki. Ale dostrzeżemy też elementy
czysto kulturowe - kompozycję, wartość estetyczną, ideę przewodnią,
fotograficzną manierę autora itp.
Ponieważ fotografia jest wartością odrębną, w której natura potrzebna
była tylko na etapie naświetlania obrazu, nie mam skrupułów przed
drobną ingerencją w formę na etapie postedycji. I nie chodzi tu tylko
o prostowanie pionów w architekturze. Albo, żeby było bardziej
naturalnie, w wysokopiennym lesie. Najczęściej usuwam obraz fragmentów
przedmiotów rozrywających granicę kadru lub zaklejam na tej granicy
dziury w listowiu. To poprawianie zdjęcia jest swoistym
fotomalarstwem, bo malarz, nawet realista, nie musi pokazać
wszystkiego co widzi. Ale nie jest to poprawianie natury, bo w
rzeczywistości rzeczy nadal leżą tam, gdzie leżały, a drzewa nadal
mają szczerby w listowiu, przez które niebo przepala obraz następnym
pstrykaczom.

--
Marek