Jakis czas temu pisałem tutaj w jakimś wątku, że i Canon i Nikon
najpewniej rezygnuje z SLR, a jako, żem Canoniarz wychowany na SLRach
(wcześniej Zenitach, Minoltach) trochę mi się smutno zrobiło. Co prawda
spodziewam się, że EOS 1 czy 5 jeszcze trochę pociągną, no ale takiej
kasy to na sentymenty za te 5 czy ileś lat przeznaczać nie zamierzam, a
do tego czasu, linia "entuzjastów" (XXD) pewnie zniknie. No i mnie
podkusiło.

Ostatni mój SLR to był EOS 40D z okolic 2007 z Tamronem 18-250 bez
stabilizacji. Potem już wszystkie z elektronicznymi wizjerem i ze
stabilizacją, najczęściej w szkle. Właśnie wróciłem z dłuższej
przechadzki z 90D i tym Tamronem. Dzwięk i wibracje lustra to w sumie
jedyne (subiektywne) pozytywy. To, że nie widzę w wizjerze zdjęcia od
razu po zrobieniu boli. Też, że nie widzę tam czy smartfon wpompował
dane z gps'a. Linii horyzontu brakuje. A jak się ma jeszcze głowne
zainteresowania w fotografii ulicznej lub generalnie robi się wszystko z
ręki... łoj, trzęsie niemiłosiernie. Człowiek się popsuł tymi
nowoczesnymi wynalazkami, a kiedyś był przecież całkiem zadowolony z 40D
i tego Tamrona. I nie to, że 90D robi złe zdjęcia, bo robi nawet z tym
Tamronem bardzo przyzwoite, ale dla dobrych efektów wymaga to zupełnie
innego podejścia niż przy współczesnych bezlustrowcach.

Słowem, nie dajcie się ponieść sentymentom :)

--
Marcin