juz tu kiedys bylo wspominane, ale moge dodac
pare uwag na ten temat:

dokladnie nie kojarze jak to jest ale z grubsza
pod winda jest tak ze pamiec 'z punktu widzenia'
procesu jest pamiecia wirtualna (ciagly zakres
od zera w gore, nie wiem jak daleko ale powiedzmy
do 2GB) ktora sprzetowo jest 'mapowana' na pamiec
realna

powiedzmy ze 12 bitow z koncowki adresu jest
przekladane bezposrednio a wyzsze bity sa
translatowane przez tablice w ktorej mozna
ustawic dowolne zamapowanie

Zarazem denerwuje mnie ze mozna robic takie
niezwykle duzo dajace sztuczki a nie znane mi sa
reguly ktore okreslaja jakie sztuczki mozna robic -
nie konicznie przypuszczalbym np ze mozna cos
takiego tak zupelnie bezstratnie zrobic a tu prosze

pomysl pokusza sie jednak o rozszerzenie (o co
zachaczal nawet ostatnio jeden z grupowiczow (MS)
w jednym poscie pare tygodni temu - wspominam bo pamietam)

chodzi o to ze gdyby zerwac z obecnymi 'liniowymi'
(czy jak je nazwac) wskaznikami, i dac procesowi
do dyspozycji wskazniki w dwuczlonowej np postaci np
b:x to wykorzystujac podobne machanizmy przemapowywania
pamieci do obecnych mozna by miec do dyspozycji
mechanizmy resizowania tablic o prawie zerowym koszcie

ogolnie najprosciej by bylo by kazy malloc zwracal
unikalny identyfikator b (b od base) do kawalka pamieci
po ktorym mozna by adresowac przez x - to jak jest teraz
by odzielne alokowane kawalki ramu lezaly sekwencyjnie w jednym
kawale pamieci (i zabranialy sobie sie rozszerzac w tloku)
jest nikomu niepotrzebne, b moze zwrocic unikalny identyfikator
a x moze byc juz mapowane normalnie; dosyc proste a naprawde
potezny enhacement bo zmieniloby to cala algorytmike i wiele
rzeczy

w szczegolnosci rozwiazaloby mi pewne smutki z reallokiem w c2 ;-)

general kenobi












--
Wysłano z serwisu Usenet w portalu Gazeta.pl -> http://www.gazeta.pl/usenet/