Przepraszam że się wtrącam między wódkę i zakąskę. Nie sugeruj się zbieżnością nicków
:).
Obejrzałem zdjęcia z dużą przyjemnością i odrobiną sentymentu. Bo wojsko odsłużyłem
na pilskim lotnisku. Zajrzałem też do albumu sprzed dwóch lat. Widać, jak optyka
aparatu wpływa na postrzeganie tematu przez fotografa :).
Mam jednak podobne zastrzeżena jak poprzednik, choć nie nazwałbym zdjęć naiwnymi, a
tematu spokojnym. Po prostu zastosowałeś układ diagonalny w tych kompozycjach zbyt
mechanicznie i mocno na wyrost. Gdybym miał zdjęcia 11, 12, 13 i 20 określić jakimś
przymiotnikiem, powiedziałbym raczej, że są przerasowane. Po co dynamizować coś, co
już jest dośc dynamiczne? I są fałszywe. Kwestinują naturalne postrzeganie świata. Te
samoloty nie lecą wzdłuż zbocza góry, tylko nad poziomą linią drzew i poziomą płytą
lotniska. Chmury widziane z boku wędrują po niebie na określonych pułapach (poziomo),
a nie wspinają się w tak dziwacznym przechyle. Mnie osobiście rażą zdjęcia, przy
których odruchowo pochylam głowę, by je sobie wyprostować. To wszystkie te, które w
poziomym ujęciu zawierają przechył ewidentnie pionowych i poziomych linii
odniesienia. Bo zdjęcia w górę i skróty perspektywiczne to już trochę inna bajka. W
fotografii lotniczej łatwiej uzasadnić takie kombinowanie, ale i tak jest to dość
trudne. I raczej nie przy pstrykaniu z parteru ;).
Pilot z 13 zdjęcia fajnie by wyszedł bez przechyłu i wężej skadrowany. W sam raz na
przedostatnie zdjęcie w albumie. Bo album pokazuje prawie wyłącznie maszyny, a
ostatnie zdjęcie ludzi z maszynami w tle. To zdjęcie pokazuje natomiast związek obu
elementów. W końcu lata pilot w samolocie, nie samolot. Czechów nawet śmieszy nasze
słówko określające ichnie letadlo. Oni nazywają to jednak bardziej adekwatnie :).

--
Marek