> [...]W sumie nie da się ułożyć tak karbonu i szkła by na poziomie

> > molekularnym w jakiś sposób się połączyły...do tego ta żywica. Być może
właśnie

> > newralgicznym punktem będą warstwy epoksydu. Ale to już będzie inna sprawa.
[...]

> >

>

> eee... to nie całkiem tak. Warstwy węgla w kompozycie też się nie łączą

> na poziomie molekularnym ;-). Też określenie "warstwy epoksydu" jest

> chyba trochę nieścisłe; żywica (matrix) jest (w pewnym uproszczeniu)

> TYLKO po to żeby sklejać włókna konstrukcyjne w jedną całość i umożliwić

> im przenoszenie obciążeń wielokierunkowych. Sama przenosi wyłącznie siły

> ścinające (w dobrze zaprojektowanym kompozycie, rzecz jasna) i powinno

> być jej możliwie mało. Ale przy ponad dwukrotnej różnicy w module Younga

> wartość tych naprężeń ścinających nawet w idealnie zrobionym kompozycie

> będzie za duża. Są plecionki węglowo-szklane, ale one akurat są

> przeznaczone do skorup o stosunkowo małych odkształceniach. Ja na Twoim

> miejscu bym olał szkło całkiem... w ostatecznym projekcie. Do prób

> mógłbyś użyć czystego szkła i krajowego Epidianu (co wyszłoby bardzo

> tanio), z założeniem, że gotowa sprężyna będzie 2x mocniejsza i 2x

> sztywniejsza. To tylko propozycja, ale chyba warta przemyślenia.



--
Wysłano z serwisu OnetNiusy: http://niusy.onet.pl

do góry