> "Radykalnym rozwiązaniem wszystkich tych trudności mógłby się okazać
> japoński pomysł zastosowania lustra półprzezroczystego w postaci błony
> grubości 0,02 mm z tworzywa sztucznego, pokrytej jednomikrometrową
> warstewką siarczku cynku. Lustro takie zastosowano w r. 1965 w
> aparacie Canon Pellix. Odbija ono 30% światła na pryzmat celownika i
> przepuszcza 70% w kierunku błony. Należy przypuszczać, że jakieś
> niedoskonałości tego systemu zapobiegły jednak szerszemu jego
> rozpowszechnieniu."
> (Andrzej Voellnagel "Fotoleksykon dyskusyjny")


Wtedy wielkim problemem było też pewnie korzystanie z ciemnego
obrazu w wizjerze z tych 30% światła - oko nie potrafi kumulować i
wzmacniać, dlatego Sony zastosowało EVF, który lepiej potrafi obrobić
dostarczany obraz, choć w znacznie gorszej rozdzielczości i z lagiem.



Z kolei rozwiązaniem systemowego problemu z brudzeniem stałego
lustra mogłoby być zamknięcie wraz z matrycą za szczelną szybą jak w
kompaktach (dodatkowa utrata jakości światła na szkle). Z jakichś
powodów Sony nie skorzystało z tej możliwości - stałe lustro można tu
podnosić np. do czyszczenia matrycy.
Jak wygodnie, pewnie i bezstresowo czyścić stałe lustro wciąż jednak
nie wiem.

[mr.]