On Thu, 11 Jun 2015, Adam wrote:

> http://pl-pl.forum.ibood.com/products/4304-150611/ap
arat-lytro-illum-light-field/
>
> Co to jest?

Kolejny krok w stronę "obrazowania przestrzeni". Prawdziwego.
Z jednej strony, równie duży jak skok między obrazem na zdjęciu a filmem,
z drugiej, ma szanse umrzeć nim dojdzie do etapu *ewentualnej* sensowności
wyparty przez "prawdziwy obraz".

Popatrz na zdjęcie, jako na bardzo wąski wycinek "obrazu przestrzeni",
wąski nie w mierze przestrzeni którą obejmuje, ale informacji o przestrzeni
którą zawiera.
Oprócz kadru (czyli miary kąta widzenia objętego obrazem) wcelowuje
się jeszcze w jeden moment (wszystko co nie jest dostatecznie stałe
staje się rozmyte) oraz jedną płaszczyznę (lub krzywiznę :P) ostrości
(wszystko co nie jest w niej, staje się na obrazie rozmyte).

> ale nie bardzo mam pojęcie *co* to robi i *jak* to działa.

Bo podchodzisz do tego tak jak do "klasycznego zdjęcia" i chcesz
zrozumieć jak, nie przymierzając porównania, działa film.
W końcu też zdjęcie, nie? (a że nie jedno to już szczegół)

> Przy zapisie do RAW można wiele uzyskać, można korygować światło czy
> kolorystykę. Ale głębię? Perspektywę?

Wsadź do aparatu matrycę, ale NIE płaską.
Grubą w skali ogniskowej aparatu.
Niech piksele będą nie tylko prawo-lewo i góra-dół, ale *również*
przód-tył.
Matrycę przestrzenną. Na razie bez wnikania jak jest ona (pół)przezro-
czysta dla swoich głębszych warstw.
Problem jest taki, że aby "na dziś" uzyskać sensowne zdjęcie, to poza
słonecznym dniem i odpaleniem zestawu lamp, warunkiem *koniecznym*
jest pozbieranie światła z całej powierzchni matrycy.
Nie ma już "zapasu" na to, aby podzielić to światło na kolejne
piksele leżące coraz dalej od płaszczyzny ostrości, niezależnie
od tego jak by tego technicznie nie zrobić.
Trzeba obniżyć rozdzielczość.
Drugi problem to masa danych do przewalenia.
Już dwa wymiary dają skromne dwadzieścia milionów paczek
danych o pikselach które trzeba jakoś "przepchnąć" do procesora.
Jak zaczynamy obraz zbierać w plastrach, to (znowu) rozdzielczość
przekroju (czyli jednego "klasycznego" zdjęcia) osiągalna
technicznie leci w doł.
Dlatego istniejące konstrukcje mają dużo za mało pikseli (dużo
za niską rozdzielczość w *trzech* wymiarach), aby *wynik* mógł
stawać do jakiegokolwiek porównania ze zdjęciem zrobionym "płaską"
matrycą.
Po postawieniu medalu na kancie, z trzeciej strony można powiedzieć,
że rozdzielczość filmu (nie w rozumieniu "nośnik" lecz w rozumieniu
"obraz ruchomy") też jest mocno niższa niż przy zdjęciach i jakoś
nikt nie narzeka :>
Problem dodatkowy w tym, że przy filmie mało kto ma zwyczaj oglądania
pojedynczych klatek (i wywnętrzania się jakie to nieostre są),
a przy "zdjęciu przestrzennym" nie ma (przynajmniej na dziś)
warunków żeby oglądać ów obraz tak jak okiem, "naturalnie" (czyli
bez udziału świadomego przeostrzania - nikt nie myśli nad tym,
że jak przenosi punkt patrzenia na inne miejsce, to przeostrza oko,
a żeby obejrzeć obraz z tego czegoś trzeba innym narządem "zastąpić
ostrzenie"), tym samym oglądać można tylko świadomie, wolno
i niewygodnie wybierane "punkty widzenia", i to kładzie część
zysku (sporą) z zebrania danych o przestrzeni.

BTW: obawiam się, że zaraz będzie gdzieś okazja do nieporozumień.
To może z góry - martwi mnie, że z braku sensownej nazwy, podobnie
jak kiedyś "tranzystor" był synonimem radia przenośnego, nazwa
*technologii* czyli holografii stanie się synonimem tego co
obrazuje, czyli "prawdziwego obrazu przestrzeni" właśnie, znowu
komplikując nazewnictwo :>

pzdr, Gotfryd