W dniu 2013-06-15 23:14, Andrzej Lawa pisze:
> (...) Akurat szybka jazda
>> i radość z zaskakiwania bliźnich ryzykownymi manewrami
>> to nie jest to, o co mi idzie podczas jazdy. Wolę
>
> Zauważ, że usiłujesz racjonalnie argumentować z idiotą, który uważa, że
> drogi publiczne nie są miejscem dla jeżdżących wolniej od niego - uważa,
> że koparki, traktory, ciężarówki itepe powinny korzystać wyłącznie z
> "dróg polnych" (jak to określił).
>
> Generalnie sprawia wrażenie niebezpiecznego furiata i w mojej ocenie
> powinna zająć się nim policja - a w dalszej kolejności psychiatra.

Masz rację co do tego, że to jest kierowca (czyli człowiek),
który ma do jazdy na drogach stosunek taki bardziej
ekstremistyczny. Ale warto poznać go bliżej, żeby sobie
przemyśleć sposób traktowania na drodze kogoś takiego
albo kogoś podobnego. W imię ułatwiania sobie jazdy po
drogach (i po ulicach też) uczę się rozpoznawać różne
typy kierowców, po to, żeby intuicyjnie, czyli odruchowo,
reagować na ich zamiary. Chodzi mi o przewidywanie ich
działań z pewnym wyprzedzeniem.

Mogę to wyjaśnić na przykładzie zdarzenia sprzed ładnych
paru lat. Wyjeżdżałem z Warszawy na północ i jechałem
ulico-drogą, której nazwy nie pamiętam. Miała ona dwie
jezdnie, po dwa pasy na jezdni, czyli raczej z tych szybszych
dróg. Ale były tam skrzyżowania, które spowalniały jazdę.
Co skrzyżowanie, to znak ograniczenia do 70 km/godz.
Jadę ja sobie te 70-80 i widzę, że większość kierowców
mnie wyprzedza. Ale że ruch nieduży, rozumiem ich i sam
też jadę nieco szybciej. Widzę w pewnej chwili, że przede
mną dość wolno jedzie stary żuk z ładunkiem, jakieś 50 km/h.
Spoglądam w lusterko i widzę z kilometr z tyłu silne światła
w niskim samochodzie. Zabieram się do wyprzedzania żuka,
ale na wszelki wypadek oglądam się wstecz jeszcze raz,
bo coś mi nie pasowało z siłą świateł tego z tyłu i ich
niskim położeniem. No i dobrze się stało, bo w tej samej
chwili wyprzedził mnie i żuka samochód niemal wyścigowy.
Jechał co najmniej 150 km/h, a może i ze 200. Szarpnął
mną podmuch powietrza, a ślubna moja aż zamarła z wrażenia.
Bo to ona właśnie mnie ponaglała, żebym wyprzedzał jak
najszybciej. Dzięki temu zdarzeniu przez jakąś godzinę
nie zgłaszała pretensji i miałem spokój za kierownicą.

Ogólnie to idzie mi o to, żeby łatwo rozpoznawał swój swego.
Ale też i o to, żeby uświadomić tym ekstremistom, że droga
nie jest ich własnością. To nieprawda, że jazda z prędkością
największą jest konieczna, żeby czas jazdy się znacznie
skrócił. Opisano w prasie eksperyment na ten temat.
Z Niemiec do Włoch wystartowały dwa jednakowe samochody,
tą samą trasą. Jeden miał jechać używając pełnej mocy silnika,
czyli przyspieszać do maksimum przy każdej okazji.
Drugi miał jechać z prędkością możliwie wyrównaną, rzędu
120 km/godz, bez gwałtownych przyspieszeń i hamowań.
Okazało się, że ten drugi dotarł do celu w niecałą godzinę
po pierwszym. A trasa miała długość około 1200 km.
Rzecz jasna były i inne skutki, jeśli idzie o paliwo
i zmęczenie kierowcy.

Jan