Nieraz zastanawiało mnie dlaczego motocykliści pozdrawiają się na drodze.
Powie ktoś, że mało nas, że solidarność posiadaczy dwukólek, ale przecież
rowerzyści też stanowią mniejszość, a się nie pozdrawiają. Czasami te gesty
skąd inąd niezwykle sympatyczne są dość ryzykowne. Mam tu na myśli gości
jadących czysta naha (i nie chodzi o stan higieny dolnej kończyny - jakby
mógł pomyśleć niejeden Czech) dzwigających rękę w pozdrowieńczym geście. Ale
generalnie przybijanie piątki na trasie jest gestem nieszkodliwym i
przyjemnym.

Jako nieustraszony speolog ludzkich umysłów postanowiłem odpowiedzieć na
egzystencjalne pytanie: POCZAMU TO TAK? Poczamu to motocyklisci nie leją na
jakieś psu na budę potrzebne gesty? Albo z drugiej strony dlaczego tak
starannie pielegnują ową tradycję drogowych serdeczności?

No i po latach drobiazgowych badań, zaliczeniu dziesiątek gleb na róznego
rodzaju zlotach motocyklowych udało misię w końcu rozszyfrować tę
specyficzną mowę ciała. Otóż motocyklista wyciągając dłoń pyta wprost: Ty
też bez prawa jazdy? Ten drugi oczywiscie dzwignie rękę, odpowiadając
twierdząco: A jakże, ja tez na krzywy ryj jeżdze!
Moje obserwację do pobieżnych nie należały, zatem mogę pokusić się o dalej
idące wnioski. Otóż, odkryłem ścisłą korelację między sposobem pozdrawiania
a charakterem motocyklisty. Jeżeli ktoś pozdrawia jadącego z naprzeciwka
prostując ledwie palce, bez ich odrywania od manetki - zdradza typ skryty,
rodzaj introwertyka, próbującego ukryć fakt 5 krotnego oblania egzaminów. Z
kolei ręka wyciągnięta na pół pasa jezdni mówi li tylko tyle: Też mnie
oblali 5 razy, ale teraz mam już ich w doopie!
Oczywiście pozostaje jeszcze niewielka, wyalienowana grupka, w ogóle nie
odpowiadająca na gest powitania, ale kto by się tymi paroma cioolami z
prawkiem
przejmował...


Zdroofka Johnny