>> Nie. Ale za swoje porażki życiowe obwiniam siebie.
>> A nie innych.
>
> Słusznie. Znaczy się... za co konkretnie?

Znaczy, że jeżeli mimo mimo tyrania po kilkanaście godzin dziennie,
codziennie (tak, piszę to z pracy godz. 01.10), i płacenia nieraz
podatków w kwotach pięciocyfrowych, mam nie wyremontowanego od lat
mieszkania, bo jakimś cudem nie stać mnie na bezproblemowe wydanie
kilkudziesięciu tys. zł. na to. I nie o mnie nawet tutaj najbardziej
chodzi, że mieszkam nie tak jak bym chciał, bo ja w domu jestem krótko.
Wracam w nocy, śpię, wstaję i wychodzę. Tylko żony mi żal, bo zasługuje
na lepszy dom.

I mógłbym powiedzieć, że gdybym żył w USA, i zasuwał tak jak tu, to
dawno miałbym rezydencję i lokaja. Że socjalistyczno-boszewicki rząd
mnie rucha przy każdej okazji, co zresztą robią coraz chętniej wszystkie
rządy począwszy od lat 90-tych. No a wcześniej to lepiej nie wspominać.

Oczywiście - jest w tym jakaś prawda. Ale nie wiem czemu mam wrażenie,
że to jednak przede wszystkim moja wina - widocznie robię coś nie tak. I
widocznie mam jakiś problem w mojej organizacji i działaniu.
I staram się to robić. Z efektem słabym... :)

Myślę jednak, że na rząd można sobie jeszcze ponarzekać publicznie - i
to jakoś da się zaakceptować. Ale kiedy ktoś nadmiernie się roztkliwia
nad tym, jak to zły szef go gnębi, koledzy są wredni, nikt go nie kocha,
a ludzie są podli - po prostu mówi więcej złego o autorze tych słów.
Nawet, jeżeli znowu jest to jakaś tam częściowa prawda.