Generalnie koncepcja transmisji sieciowej jest bardzo prosta. Na każdym
poziomie sieci masz pakiet. Pakiet składa się z nagłówka który zawiera
różne informacje (np. długość pakietu, gdzie przesłać pakiet, gdzie
zaczynają się dane i jakie one są). Protokoły kolejnych warstw wstawiają
nagłówek i dane tam gdzie w protokole warstwy wyższej jest miejsce na
dane. Czyli wygląda to jak ruskie figurki bab (z których każda poza
pierwszą zawiera w środku inną babę). Z tą różnicą, że pakiety składa
się poczynając od wstawiania w największy pakiet kolejnych mniejszych
pakietów (jak wewnętrzne pakiety się nie mieszczą to w przezroczysty
sposób są dzielone na wiele zewnętrznych pakietów).

Odczyt pakietu nie różni się praktycznie niczym od odczytu pliku, poza
tym, że musisz wiedzieć (np z nagłówka, albo ze specyfikacji) jak długi
jest pakiet. Podobnie jak przy odczycie pliku nie musi się to udać "od
razu" i możliwa jest konieczność oczekiwania na dane. Tak więc
definiujesz sobie protokół przez zdefiniowanie jakie rodzaje pakietów
możesz przyjąć, a te pakiety obrabiasz tak jakby były małymi pliczkami.
No i oczywiście 1 zły bajt i cała transmisja pada...

Tak na ten moment to rozumiem...