Dnia Sat, 18 Nov 2017 21:01:12 +0100, ToMasz napisał(a):

> W dniu 18.11.2017 o 08:35, Eneuel Leszek Ciszewski pisze:
>> Są już telefony, które nie mają slotów SIM. Zatem powstaje
>> pytanie: ,,Na Ile numerów są przeznaczone te telefony?''. Czy
>> można tam uruchomić dowolną liczbę numerów telefonicznych?...
>>
> Tak powinno być, ale czy będzie? nie wiadomo, bo nie słyszałem zeby
> takie telefony już były w handlu (daj linka jeśli gdzieś widziałeś).
> dawno, dawno temu, w początkach sim, można było kupić pustą kartę sim i
> na nią przenieść kilka nawet numerów. Ale potem operatorzy zablokowali
> taką możliwość i biznes upadł.
>
> ToMasz

Operatorzy nic nie zablokowali... raczej producenci kart... ale trochę
historii.
Karta SIM to defacto IMSI oraz klucz Ki...(i troche softu oczywiście).
O ile IMSI, który zawiera kod operatora sieci jest zapisany na karcie
jawnie i można go odczytać bez problemu, to z kluczem Ki nie było tak
prosto.Do 2002/2003 dostępne na rynku SIM wykorzystywały algorytm COMP128v1
i można było ten klucz KI wyciągnąć.
Już uspokajam. Po pojawieniu się COMP128v2 i v3 "domowym sposobem" tego
zrobić nie można.
Teraz musimy cofnąć się 20 lat do tyłu... by pokazać jak historia ładnie
zatoczy koło.
Pewien gościu napisał program emulujący SIM... w Turbo Pascalu... ;)
W programie tym na odpowiedniej zakładce wpisywało się wydobyte klucze IMSI
oraz KI. W telefonie instalowało się kawałek płytki PCB o kształcie karty
sim z kontaktami jak sim. Z tej płytki wychodziły przewody, które
podłączało się do portu RS232 w komputerze. Po uruchomieniu, program
(wykorzystując IMSI oraz KI) emulował pracę karty SIM, a telefon logował
się do sieci numerem przypisanym do SIM-a. Proste.
Program nazywał się.... Android... nie mylić z zielonym ludzikiem.... ;)

No ale ciężko tak ganiać z telefonem podpiętym do PC/laptopa. No chyba, że
było się posiadaczem Vaio C1... to wówczas na taki "zestaw" można było
wyrwać połowę autobusu...sekretarek... z "silikon łolej" ;).
No i co z tym zrobić?
Ano trzeba było wykorzystać jeszcze starszy język programowania... asembler
i pojawiające się na rynku GoldCard zawierające w sobie mikrokontroler PIC.
Tak powstał w asemblerze SIM-PIC, pierwszy emulator wgrywany na kartę.
SIM-PIC'a można było również odpalić na... bardzo zmodyfikowanej
,,zielonce" ;) i pewnym modelu telefonu.
Potem pojawiły się SilverCard i GreenCard na które można było pisać
"obszerniejszy soft". Skończyło się to na SIM-EMU 16in1.
Na karcie GreenCard2 można było mieć 16 różnych simów tj par IMSI+KI
wyciągniętych z 16 różnych kart... tylko po co ;).
Po odpaleniu takiego "sima" pojawiała się w menu telefonu kolejna zakładka
o nazwie SIM-EMU, a w niej dostęp do poszczególnych numerów (SIM-ów),
pomiędzy którymi można było przełączać się bez wyłączania telefonu.
To tak w skrócie.

Jak już wiemy obecnie SIM to IMSI+Ki + troche softu.
Obydwa klucze zapisywane są obecnie na karcie przez producenta karty, który
generuje odpowiedni IMSI dla operatora. Operator GSM aktywując kartę
przypisuje defacto parze IMSI+KI odpowiedni numer telefonu w swoim
systemie (acha... Ki zna tylko producent).
Dlatego po utracie karty SIM mamy możliwość wyrobienia nowej SIM "z tym
samym numerem"... ale para IMSI i Ki są już inne ale o tym nie musimy
wiedzieć.

Czym ta eSIM być może (?) Ano chipem przechowujacym dwa klucze i soft
albo tylko dwa klucze.
Tylko jakoś te klucze Ki i IMSI do telefonu trzeba "przemycić"... zapewne
w postaci tzw. "profilu".

Zatem pogdybajmy...

(1).Jesli aktywacja telefonu/numeru ma się odbywać na dzień dobry przez
sieć GSM i pobierane mają być "profile" ... to chip powinien "posiadać
miejsce" na co najmniej dwie pary KI+IMSI... #0 i #1, gdzie:
#0 Ki+IMSI - to "techniczny" nadany przez producenta tel. dla konkretnego
GSM, (lub "uniwersalny" umożliwiający wybór dowolnego operatora GSM)
wykorzystywany tylko do zalogowania się w sieci operatora celem pobrania
tzw. "profilu" od operatora GSM.
#1 Ki+IMSI - to "wirtualny sim właściwy" z przyporządkowanym numerem
telefonu pobrany z "profilem" od operatora GSM.
To czy będą kolejne #2, #3, #4.... to zależy tylko od chciejstwa
ustanawiających standardy.
W powyższym przypadku nie trzeba by było produkować "starterów".

No... ale ludziom trzeba coś sprzedawać... namacalnego... najlepiej jakiś
"starter" ...

(2). Jeśli aktywacja telefonu/numeru miała by odbywać się "manualnie" (bez
dostępu do sieci) to kawałek plastiku z wydrukowanym kodem QR oraz PIN i
PUK zwany starterem mógłby przemycać "fizycznie" odpowiednio zakodowany
"profil". Skanujemy QR i gotowe.
Wówczas w eSIM zbędny jest #0.

Równie dobrze ten QR nie musi zawierać "fizycznie" odpowiednio zakodowanego
"profilu" a li tylko adres+login do serwera operatora GSM, z którego to
serwera "profil" będzie dopiero pobierany, ale wówczas do aktywacji
niezbędny internet+wifi. Skanujemy QR, logujemy się, pobieramy "profil".
Wówczas w eSIM również zbędny jest #0.


(3). Tyle gdybania.... można gdybać dalej.



jcvdh