Użytkownik Atlantis napisał:
> W książeczce "Radjotelegrafja" (materiały wydane w 1919 przez Kurs
> Oficerów Sztabu Generalnego) znalazłem następujący fragment:
>
> "Aparaty znajdujące się obecnie w użyciu zawierają w jednej skrzynce
> nadawanie i odbieranie.
> Właściwa stacja nadawcza składa się z rurki z prądem drgającym, bieguny
> której doziemione są za pomocą podstawy. Stacja odbiorcza zawiera drugą
> podstawę w którą włączona jest słuchawka i wzmacniacz prądu. Nadawania
> stacji nadawczej otrzymywane są przez indukcję stacji odbiorczej.
> Przy użyciu telefonu ziemnego należy przestrzegać następujących przepisów:
> Orientacja podstaw: doświadczenie wykazało, że podstawy należy
> orientować równolegle lub anti-równolegle.
> Pozatem podstawy winny być oddalone od centrów telefonicznych i nie
> znajdować się w blizkości linji o drucie zwyczajnym.
> Rozróżnienie stacji uskutecznia się za pomocą dźwięku (ostry, średni,
> nizki). Każda stacja posiada również wskaźnik.
> Promień działania stacji telefonu ziemnego wynosi około 2 klm, zmienia
> się ona w zależności od terenu i dosięga 3,5 klm."
>
> Ktoś wie co to za urządzenie? Raczej nie chodzi o jakiś "wypaczony" opis
> radiotelefonii - ten temat został poruszony osobno, w innym rozdziale.

Wygląda mi to na wykorzystanie stacjonarnego pola elektrycznego. Wymaga
dosyć szerokiego rozstawienia elektrod w obu stacjach ale rozstawienie
odbywa się na terenie przyjaznym - pomiędzy może być teren
przeciwnika... a czemu nie przetrwało? Małe zasięgi, spore nakłady
energetyczne (trzeba ciut prądu w glebę wpuścić żeby parę kilometrów
dalej dało się słyszeć...)

--
Darek