Użytkownik "tg" napisał w news:48d9b$4a6e1863$59641b7f$4232@news.upc.ie...
> "(c)RaSz" wrote in message news:0560.000005aa.4a6df8d7@newsgate.onet.pl...
>> Jak producenci HDysków (różnorodni) radzą sobie z ową niewspółmiernością
>> (różną długością) ścieżek wewnętrznych i bardziej zewnętrznych?
>
> uparles sie
> cylinder jest podzielony na sektory, najmniejszy cylinder ma ich najmniej
> a ten najblizej zewnetrznej czesci talerza - najwiecej
>
> gestosc liniowa jest stala
>
> predkosc zapisu i odczytu NIE JEST - zalezy od polozenia sektora czyli
> predkosci linowej owego wzgledem glowicy
>
> wszystko jasne?

Faktycznie - uparłem się. Bowiem... Ale może jeszcze doprecyzuję: dla
dalszych rozważań nieco mniejsze znaczenie ma istnienie w HDysku - mnogości
talerzy, więc prowadźmy rozważania bez ich udziału, czyli tak, jakby wszystko
działo się na jednym krążku, i to jednej, jedynej powierzchni. Jak to
uzgodniliśmy (krótkie podsumowanie): podstawową jednostką organizacyjną są tu
klastry, zawierające po kilka sektorów, przy czym to, ile tych sektorów
jest - zależy indywidualnie od danego dysku.

Zgaduję jednak, że na każdej ścieżce klastry mają po tyle samo sektorów?

W takim razie "podstawową jednostką dopasowania" - dopasowania ilości
klastrów do długości ścieżek - nie będzie sektor, lecz klaster właśnie? Jeśli
tak, to trzeba zauważyć, że JEDNAK prowadzi to do znacznej rozrzutności,
wszak klastry są długości dość sporej. Zaś długość sąsiadujących ścieżek
zmienia się proporcjonalnie do odległości między ścieżkami - oznaczę ją jako
delta-R (dR ) - według znanego z podstawowej geometrii wzoru (już po
przekształceniu):

dL = 2 Pi * dR gdzie dL to różnica długości ścieżek, zaś Pi - to oczywiście
ludolfina.

Jako że odległości między ścieżkami są (zapewne) NIECO większe niż między
bitami (zapisanymi w danej ścieżce), więc dla określenia zmiany użytecznej
pojemności całkowitej (dla kolejnej ścieżki) - trzeba by jeszcze pomnożyć to
przez odpowiedni czynnik proporcjonalności. Ale, tak czy siak, pojemność
"faktycznie używana" - nie może się zmieniać niemal płynnie, czyli tak jak
sama długość ścieżki, lecz znacznie bardziej skokowo: jako że proporcja
pomiędzy użyteczną długością ścieżki, a wielkością klastra - musi być
zaokrąglana W DÓŁ, do wielkości całkowitej. To zaś oznacza, że po kilka
sąsiednich ścieżek będzie miało n klastrów, zaś dopiero następne kilka - po
n+1, etc. Bowiem nieunikniona jest niewspółmierność pomiędzy przyrostem
długości dla kolejnych ścieżek, a długością dość przecież obszernego klastra,
i trzeba kilku skoków głowicy, aby nazbierało się miejsce na kolejny klaster.
Czyli jednak znaczna część powierzchni - nie będzie używana, albo też
inaczej: powierzchnia ta będzie zagospodarowana w sposób nieoptymalny.
Nieoptymalność będzie rzędu (Pi razy oko) połowy klastra na KAŻDĄ ścieżkę!
Czyli dość spora...

I do tego sprowadza się moje spostrzeżenie. Dzieląc sumaryczną liczbę
klastrów na wszystkich ścieżkach, przez ilość ścieżek pomnożoną przez dwa -
uzyskamy współczynnik niegospodarności.

Oczywiście jest to dla zwykłego użytkownika rzecz "przezroczysta" - bo nie ma
on jakiejś styczności z opisanym tu problemem, ale wskazuje to, że
powierzchnię dysku można by zwiększyć przez zmiany konstrukcyjne, np.
używanie zapisu spiralnego. Taki format spowolniłby jednak (i to dość
znacznie!) operacje wyszukiwania (danego miejsca pod zapis, lub dla odczytu),
oraz (zapewne) zmniejszyłby trwałość silnika pozycjonera. Ale... są możliwe
jeszcze inne zmiany konstrukcyjne HDysków, co - oczywiście - ma dla
użytkownika konkretnego dysku znaczenie jedynie jako potencjalna, zakupowa
przyszłość.

Jednak przy lepszym zorganizowaniu zapisu danych na dysku, to przy tych
samych głowicach, oraz identycznej jakości warstwy magnetycznej - pojemność
dysków znacznie by wzrosła, CBDO...

--
Pozdrawiam - (c)RaSz
Moje "rzeszoto" - do znajdywania liczb pierwszych - dostępne pod:
http://republika.pl/c_rasz/index.htm