Pan Andrzej napisał:

>>> Takie to były czasy. Pamiętam jak w 1 klasie podstawówki (lata
>>> pięćdziesiąte) rodzice kolegi zmienili nazwisko z Lipiński na
>>> Iwanienko.
>>
>> Mam nadzieję, że to nie ten sam, co o nim dziesięć lat później
>> opowiadano anegdoty. Zmienił nazwisko, a po dwóch tygodniach
>> znów przychodzi do urzędu z podaniem o kolejną zmanę. Pytają go
>> o co chodzi, czy nie mógł od razu dobrze wybrać. A on wtedy, że
>> jak się będzie przedstawiał i znowu go ktoś zapyta "a jak się
>> pan nazywał poprzenio", to będzie mógł powiedzieć "Lipiński",
>> a nie "Rozenkranc".
>
> Najciekawszy był ciąg dalszy. Dla nas, dzieciaków, nic się nie
> zmieniło i nadal na niego wołaliśmy "Lipa". Aż któregoś razu
> przyszedł z pretensjami jego ojciec i zażyczył sobie, żeby syna
> nie przezywać od poprzedniego nazwiska, tylko nowego np. Iwan.

Ze zmianami nazwisk, to różnie bywa. Znajoma wyszła za mąż za Niemca.
Ślub odbył się w Polsce (dnia 1 września roku pamiętnego). Pan młody
umyślił sobie, by przyjąć nazwisko pani młodej. Dostał w związku
z tym stosowne zaświadczenie polskiego urzędu, celem przedstawienia
odnośnym władzom w kraju urodzenia. Szwabski urzednik (to nie epitet,
rzecz miała miejsce pod szwajcarską granicą) długo się upierał, że
nie może tego zrobić ze względu na omyłki w zaświadczeniu. Nazwisko,
które mu polecają wpisać do ksiąg kończy się na "-ski", a żona ma
nazwisko zakończone na "-ska".

--
Jarek