J.F. wrote:

> A to nie bardzo rozumiem - wielki rdzen i kompaktowe cewki ?

Cewka wynikowa nie musi mieć kształtu toroidu i tym samym może lepiej
wypełnić przestrzeń. Toroid składa się głównie z nieprzydatnej dziury. ;-)

> Chyba, ze masz na mysli np dluga sciezke, rdzen planarny i mowisz, ze to
> male jest, bo niewiele od plytki odstaje :-)

Płaskość to jedno, ale zalet może być więcej. Już w oryginalnej pracy o
transformatorach macierzowych autor owinął płytkę dookoła tym swoim
transformatorem, a elektronikę wpakował w środek. Kształtek użył o
kształcie "kwadratowego toroidu", dzięki czemu uzyskał potężną
powierzchnię do bezpośredniego kontaktu z radiatorem. Ćwiczył sobie
na kilkuset amperach, a lata były dawne, więc miał co chłodzić.

Miłej lektury:

http://fmtt.com/pdffiles/Tut2.pdf

:)

> Czy to jest lepsze ... jesli dobrze widze parametry, to sugeruja, ze
> nieznacznie lepsze.

On nie chciał uzyskać "lepszego", te zdjęcia ilustrują zakończoną
powodzeniem transformację z jednej topologii do drugiej. Technika
ta jest głównie nakierowana na cewki o jednym, maksymalnie kilku
zwojach, gdzie przewodami o poteżnym przekroju "nawija się"
istotnie łatwiej.

> Ale czy jeszcze lepsze nie byloby na klasycznym rdzeniu E czy kubkowym ?

Na takich rdzeniach typowo nie robi się cewek kilkuzwojowych.

> No nie odpowiada na pytanie jak liczyc zwoje w toroidalnym rdzeniu :-)

Z prawa Faradaya, jak w każdej innej cewce. Widziałem szczegółową
pracę temu poświęconą, teraz nie umiem znaleźć. Zasada ogólna jest
jednak jak zawsze: trzeba utrzymać pole w rdzeniach poniżej indukcji
nasycenia, co przy założonej indukcyjności i rozmiarach pojedynczego
rdzenia implikuje, ile ich ma być.

Pozdrawiam, Piotr