Pewnie pytam o sprawę oczywistą, ale wolę się upewnić.
Jak wiadomo zasada przy prowadzeniu zasilania jest taka, że poszczególne
ścieżki powinny stanowić odgałęzienia zbiegające się w jednym punkcie.
Powinno się unikać prowadzenia jednej, długiej ścieżki, która łączyłaby
wyjście VCC wszystkich układów.

Oczywiście w praktyce trudno jest trzymać się tej zasady w 100% i zwykle
mamy kilka dużych odgałęzień, które już potem rozprowadzają zasilanie po
prostu łącząc poszczególne punkty w pobliżu.

Jestem ciekaw gdzie przebieg granica. Czy dopuszczane są poniższe przykłady?

1) Mikrokontroler, np. jakaś ATMega. Wszystkie nóżki VCC i AVCC
(przetwornik nieużywany, a wiec bez filtra LC) połączone prostą ścieżką.
Do jej przedłużenia podłączone są także rezystory pociągające do
zasilania reset i kilka linii sygnałowych.
2) Jak wyżej, tylko dodatkowo jeszcze na przedłużeniu ścieżki zasilania
podłączone złącze programowania, z którego zasilany jest programator
(np. STK200).
3) Układ ENC28J60. Wszystkie piny VDD połączone jedną ścieżką -
prowadzenie osobnej dla każdego pinu zasilania nie miałoby sensu. Jednak
mam inne pytanie: czy przedłużenie tej ścieżki mogę wykorzystać do
podłączenia dławika przez który zasila się trafo w gniazdku RJ45? Albo
rezystorów podciągających do zasilania pobliskie linie sygnałowe?