Po raz kolejny próbuję ogarnąć lalunię. Już byłem skłonny ją sprzedać i
wrócić do czopera. Ale kurde podoba mi się ta moja Kawusia i jakoś nie
umiem się z nią rozstać. Stąd kolejne szanse, kolejne próby. Dziś na ten
przykład wybrałem się na górskie serpentyny, by sprawdzić jak sobie
radze w winklach. I wiecie co... szkoda gadać. Na winklach wyprzedzają
mnie gimbusy na skuterkach. Boję się mocniej pochylić. Mam wrażenie, że
motocykl zaraz się na mnie przewróci, zatem wchodzę w zakręt prawie
pionowo i tak też wychodzę. Masakra. Na czoperku nie bałem się pochylić,
czasami asekuracyjnie wyciągnąłem nogę do przodu. Pozatem z czoperka
miałem widok na jezdnię z perspektywy żaby, tu z lotu ptaka. Pozycja z
nogami do tyłu jakoś też mi nie leży. Słowem jeżdzę jak cipa.
I tak sobie myślę, czy to jeszcze choroba wieku dziecięcego czy może
takie ostrożne podejście jest oznaką mądrości ;-), a te upragnione
"czysta na ha" przyjdzie po czasie. Albo też nie mam się co więcej
czarować, bo strach przed pochyleniem motocykla jest nieuleczalny i mam
se dać spokój ze "ścigami" i wrócić do armatury? Zatem poradzcie proszę
czy jest nadzieja? Co robić? Jak żyć i dlaczego tak drogo? ;-)

Pozdrawiam Johnny