Szybkie interfejsy szeregowe czy to elektryczne (Serial ATA,
PCI-Express, HDMI), czy optyczne używają np. przekodowania 8b10b.
Czyli każde surowe 8 bitów zamieniane jest na odpowiednie 10 bitów.
Płacimy ekstra 25%, ale dzięki temu zyskuje się DC-free oraz określony
"run length limit", tj. pod rząd nie może wystąpić więcej 5 bitów tej
samej wartości (przydatne do odtworzenia zegara).

Jeśli koszt 25% jest zbyt duży to można użyć 64b66b, 128b130b...


Załóżmy, że dysponujemy linią przesyłową z ograniczeniem
1.25Gprzełączeń/s. Stosując przekodowanie 8b10b uzyskamy użyteczny
transfer 1Gbps.

A gdyby tak zaaplikować znane rozwiązania z napędów optycznych, czy
magnetycznych... np. znane z DVD przekodowanie EFM-plus, czyli
oryginalne 8 bitów transformowane jest do 16 bitów. Również dostaniemy
DC-free, również "run length limit" (równy 11), ale i też minimalny "run
length" (równy 3). Innymi słowy: po przekodowaniu, minimalny
gwarantowany ciąg jednakowych bitów wynosi 3 bity, czyli zmiany stanu
linii nie mogą występować częściej niż co 3 bity.
Zatem używając EFM-plus i nie naruszając limitu linii przesyłowej
1.25Gprzełączeń/s uzyskujemy transfer:
1.25G*3*8/16 = 1.875Gbps (!)

87.5% więcej niż 8b10b prawie za darmo!
Dlaczego więc to 8b10b jest preferowane?

Oczywiście EFM-plus wymaga potencjalnie 3x wyższego wewnętrznego
taktowania nadajnika jak i odbiornika... no ale łatwo (?) to pokonać
stosując zegar trójfazowy... oczywiście wymaga to PLL, ale i przy 8b10b
też PLL jest potrzebny do odtwarzania zegara i wyrównywania faz.

Dlaczego nikt(?) nie stosuje takiego podejścia?

pzdr
mk