On Monday, 8 August 2022 at 12:13:58 UTC+2, PeJot wrote:
> W dniu 08.08.2022 o 11:25, J.F pisze:
> > On Sat, 6 Aug 2022 07:47:48 +0200, PeJot wrote:
> >> W dniu 06.08.2022 o 01:50, Marcin Debowski pisze:
> >>> On 2022-08-05, PeJot <P...@n...pl> wrote:
> >>>> A ja spytam na marginesie tematu. Mam kilka noży które zdewastowała
> >>>> zmywarka. Pękają plastikowe okładki rękojeści albo chemia niszczy
> >>>> aluminiowe nity (?) którymi rękojeść jest spojona. Trochę szkoda mi
> >>>> wyrzucić fajnych, trwałych ostrzy, stąd pomysł *aby z czegoś dorobić*
> >>>> same okładki, tylko właśnie z czego, aby znów zmywarka tego nie
> >>>> załatwiła, no i aby to był materiał w miarę dostępny i łatwy w obróbce.
> >>>> Mam pod ręką np. ścinki płyt poliwęglanowych, a samo spojenie okładek da
> >>>> się łatwo zrobić śrubami nierdzewnymi. Wiem, że taka robota jest
> >>>> nieopłacalna, ale czasem podłubać warto :)
> >>>
> >>> Poliwęglany z czasem też się będą trochę starzeć w zmywarce i mogą
> >>> pękać, ale raczej nie jakoś obsesyjnie. Co powinno być lepsze to różne
> >>> żywice melaminowe, fenolowe, bakielit, kompozyty tych żywić.
> >>
> >> Bakelit także jest pod ręką i fajnie się obrabia, ale faktycznie czy
> >> wytrzyma zmywarkę ?
> >
> > wytrzyma.
> > Ale obrabia sie IMO wrednie.
> >
> > Odlew z zywicy bym zrobil, tylko juz do twojej decyzji - forme jakąs
> > kombinowac i zalewac, owinac matą szklaną i nasączać, czy elegancko
> > owinąć matą węglową.
> No to wolę jednak ten staromodny i wredny bakelit :)
Bakelit to rakotwórcza żywica wypełniona pyłem drzewnym,


Bakelit
Przejdź do nawigacji
Przejdź do wyszukiwania
Struktura bakelitu

Bakelit (Bakelite[1]) - tworzywo sztuczne oparte na żywicy fenolowo-formaldehydowej,
prawdopodobnie jedno z pierwszych tworzyw sztucznych produkowanych na dużą skalę[2].

Technologia produkcji bakelitu została wynaleziona przez Leo Hendrika Baekelanda na
początku XX wieku (1907-1909)[3].

Jego głównymi zaletami jest niepalność, nietopliwość, nierozpuszczalność, niskie
przewodnictwo elektryczne, dobra wytrzymałość dielektryczna, słaba przewodność
cieplna oraz względnie duża odporność chemiczna. Ponadto, bakelit może pracować w
powietrzu o normalnej wilgotności oraz w oleju transformatorowym. Bakelit stosowany
był przede wszystkim w przemyśle elektrotechnicznym jako materiał konstrukcyjny i
izolacyjny, oraz w wielu innych zastosowaniach, gdzie potrzebne było tworzywo odporne
na szereg czynników, a jednocześnie możliwe do formowania w niemal dowolnych
kształtach (poprzez odlewanie lub prasowanie proszku) i podatne obróbce mechanicznej
zarówno na zimno, jak i na gorąco. W zastosowaniach praktycznych do bakelitu dodawano
rozmaite wypełniacze, najczęściej włókniste, na przykład azbest, papier, mączkę
drzewną[2].

==

Fenoplasty
Przejdź do nawigacji
Przejdź do wyszukiwania
Fragment struktury bakelitu

Fenoplasty - tworzywa sztuczne na bazie żywic fenolowo-formaldehydowych, które
otrzymywane są w wyniku polikondensacji fenolu i formaldehydu[1]. Pierwsza metoda
utwardzenia żywicy formaldehydowej dająca zastosowanie przemysłowe do wyrobu tworzyw
sztucznych została opracowana w latach 1907-1908 przez Leo Hendrika Baekelanda.
Wydarzenie to stało się jednocześnie narodzinami przemysłu syntetycznych tworzyw
sztucznych, czyli tworzyw, do produkcji których używa się składników otrzymanych
również na drodze syntetycznej, a nie pochodzenia naturalnego[2]. Pierwotnie tworzywa
te były nazywane od nazwiska wynalazcy bakelitem, choć sam bakelit to tylko jedna z
odmian tego typu tworzyw[3].

Zaletami, które wpływają na powszechne zastosowanie duroplastów są: sztywność,
stabilność wymiarów, nierozpuszczalność, nietopliwość oraz dobre własności
elektroizolacyjne. Wady natomiast to kruchość (zmniejszana przez zastosowanie
napełniaczy) oraz niemożliwość powtórnego formowania[potrzebny przypis].
Fragment struktury nowolaku

Fenoplasty otrzymywane są w procesie polikondensacji fenoli z aldehydami (głównie z
formaldehydem). W zależności od stosunków molowych reagentów, środków modyfikujących,
katalizatora kondensacji i temperatury reakcji otrzymuje się:

niskocząsteczkowe, reaktywne żywice rozpuszczalne i topliwe (nowolaki, rezole),
półprodukty stosowane do wyrobu tłoczyw fenolowych i do produkcji lakierów
ochronnych[4][5],
wielkocząsteczkowe żywice nierozpuszczalne i nietopliwe (rezity), końcowe
produkty utwardzania żywic[6].

Żywicą pośrednią pomiędzy nowolakami i rezolami a rezitami są rezitole -
polikondensaty częściowo usieciowane, topliwe i pęczniejące w rozpuszczalnikach.
Przemianę rezolu w rezit przyspiesza temperatura i niski odczyn pH środowiska
reakcji[5][6][7].

Fenoplasty wielkocząsteczkowe są tworzywami z grupy duroplastów, czyli żywic
utwardzalnych, przechodzących nieodwracalnie ze stanu plastycznego w stan utwardzony
w wyniku działania podwyższonej temperatury lub pod wpływem czynników chemicznych,
bądź obu tych czynników naraz. Nowolaki zachowują się jak tworzywa termoplastyczne; w
praktyce utwardza się je nieodwracalnie dopiero w ostatecznym stadium przetwarzania,
poprzez dodanie utwardzaczy.