Użytkownik "marek augustynski" napisał
> Generalnie można powiedzieć, że stereotyp polaka, jego dwulicowość, zawiść
> czy
> doktrynerski katolicyzm to fakt.

I niestety jak każdy stereotyp nie uwzględnia najważniejszego - skali w
jakiej owe przywary występują. Czyli stereotyp - tak, fakt - to już raczej
niekoniecznie.

> Ale mamy też sporo wspaniałych cech. Polot, swego rodzaju szaleństwo,
> nieprawadopodobna wręcz zdolność do samorefleksji (stąd bierze się tak
> duża
> niepewność i ciągłe samobiczowanie) pozwalająca zrozumieć innych,
> tolerancja
> (tak właśnie, nie przejęzyczyłem się), zdolność do adaptacji.
> Niestety państwo czy rodzina uczą rozwijania tych cech w niewystarczającym
> stopniu. A światopogląd polaków oparty mocno na religii również temu nie
> służy. Polak wyjeżdżający za granicę zawsze opuszcza łojcowiznę i zawsze
> będzie za nią tęsknił. Jednocześnie będąc poza granicą odrzegnuję się od
> swojego pochodzenia. Skolei po powrocie nagle rozkwita w nim sentyment i
> chęć
> rady. Tak sie nie da i to rodzi parapatriotyzm... patrz polonia
> amerykanska.
> Mam akurat sporą rodzine w kanadzie. Ich rozumienie polski jest naznaczone
> czymś co ogólnie można nazwać wyrzutami (w stosunku do tej polski). Polak
> za
> granicą staje się również zajadłym rasistą i w ogóle ksenofobem. Ile
> możesz
> się nasłuchać historii typu "nie miałem nic do czarnych ale jak ich
> poznalem...." Od wracających z hiszpani słyszysz historie o "pedałach". Od
> tych co byli w niemczech o "szwabach". Wracający z francji pewnie
> opowiedzą ci
> o "brudasach"... itd.
> To jest bezrozumne, dzikie, wzięte z kompleksów.. Moim zdaniem to nie jest
> polska dusza. To tylko jej upośledzenie.

Wydaje mi się, że to jest kolejne uproszczenie, które lekko trąci
kwantyfikatorem ogólnym ; )
Raz, że jednostkowe przypadki przenosisz na zbiorowość. Dwa - abstrachując
od doświadczeń owych jednostkowych przypadków wykluczasz możliwość iż
wnioski przez nie formulowanie nie są niezgodne z prawdą.

adam