Rutkowski, Jacek wrote:

> Wszelkie odchyłki referencjału kompensują się na dzielniku.

Ale masz jeszcze miniaturowe bateryjki w postaci termoogniw rozsiane po
całym układzie. Przy 23 bitach znaczących i referencji 1V mówimy o
różnicy poziomów 120nV. Nie ma szans, byś się jakością konstrukcji
zbliżył to takich parametrów. I też nie ma takiej potrzeby, bo te
napięcia kontaktowe i offsety mają jakąś ustaloną polaryzację i wartości
które się nie zmieniają znacząco w małych skalach czasowych. Pomiar
bipolarny i uśrednianie pozwoli się ich pozbyć na etapie przetwarzania
cyfrowego, a nie heroicznych rozwiązań konstrukcyjnych. Ciągła
autokalibracja znanym prądem pozwoli z kolei przestać martwić się
tolerancją i TCR bocznika: 1% będzie dobre, bo ta wartość ma być (w
krótkiej skali) stała, a nie znana.

> Pomiar dokonywany jest 4 kanałowym ADC.
> Różnicowo 2 kanały na wzorzec 0,01% i 2 kolejne na PT100.
> Dzięki zastosowaniu układu 4 przewodowego wtrącanie nawet
> kilkudziesięciu R w obwód(kostki i przewody połączeniowe)
> nie powinno mieć żadnego wpływu na wynik końcowy.

To nie omy są Twoim problemem, tylko napięcia kontaktowe na każdym lucie
i złączu. Jakieś 5uV/C dla złącza miedź-cyna. 42 LSB/C. Oraz, być może,
upływy izolacji: 1uA na 1 omie to 1uV, czyli 8 LSB.

> Wzorzec i ADC będą poza komorą klimatyczną w stałej temperaturze.
> Wynik z ADC ma 23 bity znaczące więc 0,01% tolerancja wzorca
> pozwala mi zakładać że że wynik końcowy będzie w granicach 0,02%
> dokładności...

A wyobrażasz sobie, że woltomierze 7.5 cyfry pewnego renomowanego
producenta mają ADC 12 bitów i tor wejściowy na 4066? To nie w liczbie
bitów PMPO tkwi sztuczka zrobienia tak dokładnego przyrządu, tylko
mądrego podejścia do problemu. Stąd propozycja, byś postudiował
rozwiązania ekspertów. Ja wiem o pomiarze bipolarnym, ale jest pewnie
jeszcze kilkanaście nieznanych mi sztuczek, które warto rozważyć.

Pozdrawiam, Piotr