W dniu 14-12-2016 o 21:33, EdekS pisze:
> Użytkownik "Cavallino" <c...@k...pl> napisał w wiadomości
> news:o2rs2t$o2h$3@gioia.aioe.org...
>> W dniu 13-12-2016 o 21:00, Budzik pisze:
>>>
>>> Skoro Zenek wyjezdzajac nie wiedziął czy na chodniku jest pieszy,
>>> rowerzysta czy ktokolwiek inny to jak mozna wnioskować, ze nie musiał
>>> ustąpić pierwszenstwa?
>>
>> Musiał.
>> Ale tylko tym którzy je mieli z mocy prawa.
>
> Głupoty piszesz.
> Dlaczego pieszy ma pierwszeństwo na chodniku
> względem pojazdu wyjeżdżającego z bramy, a rowerzysta nie ma.
> Podaj odpowiedni przepis PoRD.

Jakbyś jednak upierał się przy swoim, to masz nawet wyrok w takiej
sprawie, wraz z dokładną analizą sytuacji.
A teraz pod stół i odszczekuj, a na przyszłość nie rzucaj się, jeśli nie
masz pojęcia o czym mówisz:

Problematyka
wypadków drogowych

Wojciech Kotowski

Poszkodowany rowerzysta
sprawcą wypadku

Nierzadko dochodzi do zderzenia pojazdu samochodowego z rowerzystą w dość
szczególnych okolicznościach, a mianowicie kiedy samochód wyjeżdża z
bramy na
jezdnię przez chodnik, rowerzysta zaś porusza się chodnikiem. Nie może
budzić najmniejszej
wątpliwości, że analizę przebiegu zdarzenia prowadzącą wprost do ustalenia
przyczyn i okoliczności jego zaistnienia należy rozpocząć od
przeanalizowania obowiązujących
w chwili zderzenia zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Chodzi tu
o obowiązki kierującego samochodem, włączającego się do ruchu (art. 17
p.r.d. ), i jego
uprawnienia. W ramach analizy należy ustalić uprawnienia rowerzysty do
poruszania
się chodnikiem. Nie trzeba przekonywać, że brak najwyższej staranności
po stronie
organu procesowego w badaniu okoliczności zdarzenia prowadzi wprost do
błędów
w sferze podmiotowej, polegających na sformułowaniu zarzutu przeciwko
pokrzywdzonemu,
zamiast sprawcy.
W prezentowanej sprawie kierującego samochodem oskarżono o czyn z art.
177 § 1
k.k., polegający na spowodowaniu wypadku, w którym rowerzysta odniósł
obrażenia
ciała naruszające prawidłowe funkcjonowanie organizmu na czas powyżej 7 dni.
W uzasadnieniu oskarżenia stwierdzono m.in., że kierujący samochodem,
wskutek niezachowania
szczególnej ostrożności w trakcie wykonywania manewru włączania się
do ruchu, nie ustąpił pierwszeństwa przejazdu rowerzyście, który jechał
po chodniku.
Zdaniem oskarżenia kierujący, wyjeżdżając z wąskiej bramy i nie widząc w
związku
z tym, co dzieje się przed nim na chodniku, powinien zapewnić sobie
pomoc osoby
trzeciej. Nie było więc wątpliwości w kwestii bezpośredniej przyczyny
wypadku mimo
tego, co potwierdzono jako fakt, że rowerzysta poruszał się
nieprawidłowo, jechał bowiem
chodnikiem.
Z ustaleń sądu wynika następujący stan faktyczny. Samochód wyjeżdżał z bramy
na jezdnię przez chodnik (szer. 3 m). Kierujący zatrzymał pojazd przed
krawędzią bu-
Dz.U. z 2012 r., poz. 1137 z późn. zm.
243
5-6/2013 Poszkodowany rowerzysta sprawcą wypadku
dynku, a następnie powoli wyłaniał się z bramy. Kiedy ujrzał rowerzystę
,,pędzącego"
chodnikiem w jego kierunku od lewej strony, zatrzymał pojazd (w połowie
szerokości
chodnika). Rowerzysta po gwałtownym hamowaniu najechał na samochód,
uderzając
rowerem w jego przednie lewe koło. W wyniku upadku złamał lewą rękę.
Powołanemu w sprawie biegłemu zadano dwa podstawowe pytania: 1) z jaką
prędkością
poruszał się rowerzysta?, 2) w jakiej odległości od krawędzi bramy
zatrzymał się
samochód? Zgodnie z oceną biegłego prędkość roweru przekraczała 25 km/h.
Biegły
prędkość tę obliczył m.in. na podstawie długości odciśniętego śladu
hamowania roweru
(ponad 2 m). Reakcję kierującego samochodem biegły określił jako
natychmiastową,
odcinek zatrzymania nie przekraczał bowiem 0,5 m.
W toku rozprawy obrońca oskarżonego zwrócił uwagę na dwa kluczowe
zagadnienia.
Pierwsze dotyczyło błędnej interpretacji obowiązków kierującego samochodem,
włączającego się do ruchu. Kierujący taki nie ma obowiązku korzystania z
pomocy
osoby trzeciej. Obowiązek skorzystania z pomocy innej osoby jest
wymagany jedynie
podczas cofania, jeżeli kierujący ma ograniczoną widoczność (art. 23
ust. 1 pkt 3b p.r.d.).
W drugim przypomniał, że rowerzysta poruszający się wbrew przepisom
chodnikiem
nie ma pierwszeństwa przed pojazdem wyjeżdżającym z bramy. Chodzi o to,
że ,,pierwszeństwu
musi towarzyszyć uprawnienie".
Sąd wnikliwie przeanalizował okoliczności zdarzenia i wypowiedzi stron,
kończąc
sprawę słusznym rozstrzygnięciem. W konsekwencji kierujący samochodem został
uniewinniony od zarzutu spowodowania wypadku. W uzasadnieniu sąd podkreślił,
że w świetle obecnie obowiązujących, a także obowiązujących w dniu
zdarzenia, przepisów
ruchu drogowego zarzut jest błędny. Nie ulega wątpliwości, że
wyjeżdżając z bramy
na chodnik, kierujący samochodem osobowym miał obowiązek zachowania
szczególnej
ostrożności i ustąpienia pierwszeństwa poruszającym się chodnikiem
pieszym. Ustawowy
wymóg - o którym mowa w art. 3 ust. 1 p.r.d. - kierowca wypełnił
należycie przez
zatrzymanie się przed wyjazdem z bramy oraz kontynuowanie jazdy powoli
(ostrożne
wysuwanie się z bramy). Jest zatem bezsporne, że nie mógł spowodować
zagrożenia
bezpieczeństwa pieszym, ponieważ był przygotowany do natychmiastowego
zatrzymania
w przypadku pojawienia się w pobliżu bramy określonego uczestnika ruchu.
Trudno zrozumieć, czym się kierował organ formułujący zarzut naruszenia
dyrektyw
wynikających z treści art. 3 w zw. z art. 17 ust. 2 p.r.d. Szczególna
ostrożność obowią-
zująca kierującego pojazdem podczas włączania się do ruchu realizowana
jest przez
stałą obserwację odcinka drogi, na który pojazd wjeżdża, dostosowanie
prędkości do
warunków widoczności, w taki sposób, aby reakcja w postaci zatrzymania
pojazdu była
skuteczna, to znaczy nie naraziła na niebezpieczeństwo uprawnionych
uczestników
ruchu. Ponadto kierujący ma obowiązek ustąpienia pieszym, jeżeli
przejeżdża przez
chodnik, innym kierującym zaś jedynie przed wjazdem na jezdnię.
Natomiast w żadnym
razie kierujący samochodem osobowym w określonej sytuacji nie miał obowiązku
ustąpienia rowerzyście poruszającemu się chodnikiem. Rowerzysta nie miał
prawa
poruszania się chodnikiem, co jednoznacznie wynika z treści art. 33 ust.
5 p.r.d., jadąc
zaś z określoną prędkością, świadomie naruszył podstawowe zasady
bezpieczeństwa
(art. 33 ust. 6 p.r.d.), nieumyślnie powodując zderzenie.
Kierujący samochodem miał prawo na zasadzie ograniczonego zaufania (art.
4 p.r.d.)
przypuszczać, że inni uczestnicy ruchu będą stosować się do przepisów, w
szczególności
244
Wojciech Kotowski PALESTRA
podstawowych zasad bezpieczeństwa. Chodzi o to, że pełne zaufanie do
innych uczestników
ruchu ma miejsce do momentu pojawienia się symptomów wskazujących na
nieprawidłowe zachowanie. W momencie ujawnienia nieprawidłowego zachowania
rowerzysty kierowca zareagował natychmiastowym zatrzymaniem pojazdu,
które ocenić
należy jako dołożenie niezbędnej staranności zmierzającej do eliminacji
stanu zagro-
żenia, przy czym był to jedyny z możliwych do realizacji wariant
bezpieczeństwa. Tym
samym dał dowód swojej czujności i pozostawania w zgodzie z wykładnią
Sądu Najwyższego,
w której czytamy: ,,Jak się powszechnie przyjmuje, przekroczenie przepisów
przez innego użytkownika drogi zwalnia - zgodnie z zasadą ograniczonego
zaufania
- osobę przestrzegającą przepisów od odpowiedzialności, gdy nie mogła
przekroczenia
ze strony współuczestnika zauważyć lub przewidzieć; dostrzegając
przekroczenie lub
je przewidując, zrobiła wszystko, co było możliwe w danej sytuacji, aby
zaistniałemu
niebezpieczeństwu przeciwdziałać (tzw. prawidłowość manewrów obronnych);
nie była
w stanie dostosować swego zachowania do powstałych warunków"2
. Należy podkreślić,
że nawet w sytuacjach wyjątkowych, które zezwalają na jazdę rowerem po
chodniku,
istnieje bezwzględny nakaz skierowany pod adresem rowerzysty poruszania
się powoli,
co niewątpliwie oznacza ruch z prędkością zbliżoną do ruchu pieszych.
W definicji
określenia ,,powoli" nie mieści się na pewno prędkość powyżej 10 km/h.
Na zakończenie odrobina optymizmu. Otóż z każdym dniem należy spodziewać
się znacznego zmniejszenia wypadków tego rodzaju, ponieważ coraz więcej
wyjazdów
z posesji jest zaopatrywanych w bramy uruchamiane elektronicznie. Równocześ-
nie w trakcie otwierania bramy i jej zamykania włączone jest żółte
światło błyskowe,
ostrzegające przechodniów o zbliżaniu się do bramy pojazdu
samochodowego. Jest to
doskonałe rozwiązanie, które będąc ułatwieniem dla kierowców, wzmacnia
też bezpieczeństwo
pieszych. Ważne są dwa podstawowe elementy. Lampa błyskowa powinna
być tak usytuowana, aby była widoczna dla przechodniów oraz powinna być
włączona
od momentu otwierania bramy do jej zamknięcia, a więc nawet wówczas
jeżeli zachodzi
potrzeba pozostawienia jej otwartej na dłuższy czas; nie zawsze w
praktyce tak to
funkcjonuje.
2
Wyrok z 25 maja 1995 r., sygn. II KRN 52/95, ,,Prokuratura i Prawo",
dodatek OSNPK, nr 10, poz. 5.
>