Państwo najpierw dawało monopol polskim nadawcom, a potem monopol polskim
produkcjom, telewizja była zmuszona do nadawania określonej ilości programu
wyprodukowanego w języku polskim. To ciekawa sytuacja, bowiem nie masz
obowiązku kupienia określonej ilości sałaty wyprodukowanej w Polsce. Ustawa
tak była skonstruowana, że chroniła telewizje z zagranicy mające
doświadczenie, infrastrukturę i zasoby filmowe.

Żeby nadawać w tej chwili podmiot musi uzyskać koncesję od KRRiT. To zaiste
ciekawa sytuacja, że kiedy podmiot ma coś wartościowego do pokazania, żeby to
pokazać, musi uzyskać na to koncesje. Bez koncesji, ustawa mówi, możee nadawać
w obrębie jednego budynku. Na czas koncesji istniejące stacje mają monopol na
nadawanie.

Monopol istnieje też w obecnym systemie nadawania - zajmowanie częstotliwości
- w sensie finansowym. Każdyt, aby rozpocząć nadawanie podmiot musi mieć
kilkadziesiąt milionów złotych. A więc większość nie może nadawać programów.
Tymczasem na produkcję programu wystarczy od 10 to 100 tysięcy złotych.
Emitowanego przez Niezależny Operator Telewizyjny.

Teatry, miasta, uniwersytety, firmy producenckie, i inne mogłyby produkować
swoje programy i udostępniać do pobrania do dekodera w każdej chwili. Nie
cieszyłyby się dużym zainteresowaniem, to byłby ich problem. Nie każdy ogląda
teatr, ale każdy może go pobrać, to jest demokratyczny system telewizyjny.
Ukulturalnianie, upolitycznianie na siłę, teatr w poniedziałek o dwudziestej,
jest komunistyczną indoktrynacją za abonament.


--
Wysłano z serwisu Usenet w portalu Gazeta.pl -> http://www.gazeta.pl/usenet/