> > Z tym doświadczeniem w wykrywaniu piękna wewnętrznego to nie jestem
> > pewny. Na czym to doświadczenie miałoby polegać?
>
> Oj no po prostu.
> Mówi się że komuś dobrze z oczu patrzy. Dlaczego? Bo osiągnął spokój
> wewnętrzny, nie walczy z wiatrakami, jest pogodny, usatysfakcjonowany,
> więc to oddaje: jest przyjazny, troskliwy, pomysłowy. Ale żeby
> prawidłowo odczytywać język jego ciała konieczna jest pewna wiedza.
> Mówimy: intuicja, ale wynika ona właśnie z doświadczenia.

Ja nie ufam w osiąganie spokoju wewnętrznego. Pachnie mi to jakąś
ściemą. Chociaż wydaje się dosyć zgrabnie sformułowane.
Mam wrażenie, że kształtowane człowieka pod tym względem następuje
bardzo wcześnie i późniejsza zmiana "charakteru" jest albo wyjątkowo
ciężka albo niemożliwa.

Świetnie widać po dzieciach kim są i kim prawdopodobnie będą jako
dorośli ludzie. Wchodzą jakby w schematy zachowań, które "traktują"
jako swoją naturę. Po części działa tu wychowanie i wrodzony
charakter. Nieraz łapię się, że obserwując takiego dzieciaka określam
go. Np. fotografując pewnego chłopca pomyślałem automatycznie
"cwaniak". Potem oglądając jego zdjęcia nie mogłem sobie tego
uświadomić. Coś mi w nich nie leżało ale nie wiedziałem co. Dzwonię do
ojca i mówię: zobacz te zdjęcia i powiedz mi swoje pierwsze wrażenie.
On mówi "Cwaniak, chce wychujać ojca".
Może jego doświadczenie polega na umiejętności zmaterializowania sobie
intuicji. Ja coś wiedziałem, czułem, ale to on wypowiedział te słowa,
które do mnie dotarły wypełniając niejako obraz tego chłopca w mojej
świadomości.
Wynikałoby z tego, że wyczucie do ludzi nie jest kwestią
doświadczenia. Wyłącznie korzystanie z intuicji może z niego
wynikać.

Z tego też wychodząc można przyjąć, że człowiek doświadczony osiągnął
pewien spokój bo on już wie. Ten który nie wie wykryje go ale może
sobie tego nie uświadomi. Pójdzie za intuicją. Pytanie czy ona może go
oszukać?

Jakaś pętla.. przepraszam, to strumień świadomości.

marek

do góry