Użytkownik "JD" napisał
>>> Myślę, że jest możliwe. Są ludzie, których sama obecność aparatu
>>> (nawet nie fotografowanie) peszy i tacy się uśmiechną nienaturalnie,
>>> a są osoby, które wręcz czaruja obiektyw. To pewnie kwestia wychowania,
>>> dystansu do samego siebie, świadomości posiadanych wad i ich akceptacji.
>>
>> Dziecko 'a' piekny naturalny usmiech, lub inna naturalna reackja
>> Dziecko 'b' błyskawicznie przybierany manieryczny 'usmiech telewizyjny nr
>> 5'
>> Dziecko 'c' złości i wkurza na widok obiektywu, chowa się.
>>
>> Sa w róznym wieku.
>
> Dokładnie to mam na myśli.
> Dodać do tego umiejętne spowodowanie tego,
> że fotografowany zapomni o aparacie oraz zaakceptuje fotografa
> i jego narzędzie w swoim otoczeniu, jako nierozłączny zestaw
> i mamy dobry podkład, żeby zacząć próby z naturalnym uśmiechem. :)

Na 'b' i 'c' znalazłem kiedyś jedyną funkcjonującą bez zarzutów metodę -
dystans.
Portrety przy pomocy okolic 200 mm ; )

adam