Użytkownik Atlantis napisał:

[...]

> Ależ nie, w żadnym wypadku. Przecież piszę wyraźnie.
> To była taka drobna dygresja odnośnie naprawiania urządzeń lampowych, a
> raczej ciągłego psucia się lamp w trakcie eksploatacji i kroków jakie
> podejmowali wtedy zwykli ludzie. :)

Lampy się na ogól nie psuły - lampy się planowo zużywały (po określonym
czasie albo traciły emisje albo przepalało się im włókno - i wówczas po
prostu się je wymieniało, dlatego właśnie montowane były w podstawkach.
Popsucie lampy widziałem parę razy - jak na SQ5Z w Muzeum Techniki
niejaki Marcel do dwóch GU81 przyłożył 5kW mocy w anodzie to trochę
bańki przysiadły, jak w pewnym ruskim oscyloskopie źle dobrano punkt
pracy lampy to anoda tak się grzała że próżnia szkło wessała, szkło
docisnęło anodę i zwarło ją z siatką trzecią (pentoda). Ale pamiętam też
dyskotekę szkolną obsługiwaną starym wzmacniaczem Eltron (kto pamięta?)
na której poleciała polaryzacja chyba drugiej siatki - skutek był taki
że katoda jednej z czterech lamp wyjściowych (EL34) zaczynała świecić.
Że do planowanej przerwy było jeszcze kawałek czasu to po każdym utworze
przez szmatę wyjmowałem trefną lampę, wstawiałem chłodną (trochę ich na
zapas mieliśmy na szczęście) i jechaliśmy dalej - dotrwaliśmy tak chyba
z kwadrans do przerwy, w przerwie szybka akcja ze zlokalizowaniem
uszkodzenia i wymianą opornika. Bo ustalanie wysterowania na podstawie
wyglądu siatki trzeciej (jak się nie żarzy to nie ma przesterowania) to
była codzienność. Lampę naprawdę dosyć trudno zabić bez użycia młotka!

--
Darek