W dniu 2010-04-04 23:20, Marcin Wasilewski pisze:

> najbardziej, tylko nikt nie chce przyznać, że luty wykonane z czystej cyny,
> znacznie częściej padają od tych wykonanych stopem cynowo-ołowiowym, tak
> więc jeśli wasz sprzęt elektroniczny zacznie notorycznie padać po kilku
> latach eksploatacji, to za ten fakt też możecie podziękować EU i narzuceniu
> ROHS.

Przecież o to właśnie chodzi. Teraz taką politykę stosują producenci -
sprzęt ma dotrwać do końca gwarancji, ale nie dłużej. Naprawa ma być
nieopłacalna dla klienta, który będzie musiał kupić kolejny egzemplarz.
W ten sposób nakręcamy koniunkturę, na wzór opisany w "Nowym Wspaniałym
Świecie" Huxley'a:

"I do love having new clothes. But old clothes are beastly. We always
throw away old clothes. Ending is better than mending. The more
stitches, the less riches."

Oczywiście nie chcę być źle zrozumiany - nie należę nawiedzonych
lewaków, którzy za największe zło uważają konsumpcyjny, "burżujski" styl
bycia i nie dość, że sami najchętniej zamieszkaliby w jakiejś komunie,
to jeszcze pozamykaliby tam całą ludzkość. ;) Zwyczajnie wypuszczanie na
rynek nienaprawialnego bubla jest marnotrawieniem surowców.
Jak to wyglądało kiedyś, w złotych czasach polskiej elektroniki? Sprzęt
potrafił działać bezawaryjnie całymi latami (a nawet dekadami) - gdy się
zdarzyła jakaś awaria sprzęt można było naprawić. Każde urządzenie było
sprzedawane wraz ze schematem, a pogwarancyjną naprawę mógł wykonać
lokalny rzemieślnik "złota rączka" albo nawet sam użytkownik, jeśli miał
jakąś wiedzę o technice.
Rozumiem, że dzisiaj technika poszła do przodu i nie zawsze jest możliwe
dokonanie naprawy w warsztacie amatora, ale przecież nie wszystkie
urządzenia na rynku zawierają mnóstwo skomplikowanych układów w
obudowach BGA!
Jeśli chodzi o prostszą elektronikę, to sprawa nawet się uprościła - w
środku jest teraz zwykle mniej elementów. Ale co z tego, skoro nigdzie
nie można dostać schematu, a elementy na płycie zalane są termoglutem? ;)

Jak dla mnie ta cała sprawa z lutami bezołowiowymi to zwyczajnie efekt
lobbingu ze strony korporacji - teraz będą mogli legalnie jeszcze trochę
zwiększyć pogwarancyjną awaryjność produktów.
"Ekologia" to całkiem fajna zasłona dymna. :)


Podobnie zresztą wyglądała do niedawna sprawa z sprzętem i
oprogramowaniem komputerowym. Programy miały z roku na rok coraz większe
wymagania, nawet jeśli miały wykonywać niezbyt złożone operacje (np.
pisanie tekstów, komunikacja internetowa). Nikt nie przejmował się
optymalizacją kodu. Użytkownik miał cierpieć i wymieniać po kolei płytę
główną, procesor, pamięci, dysk twardy. Sprawa się nieco uspokoiła
ostatnio dzięki netbookom - małe komputerki przebojem wdarły się na
rynek. Nagle okazało się, że ich użytkownicy wolą pozostać przy XP i np.
Office 2003, ceniąc sobie bardziej komfort pracy niż nowy, ładniejszy
interfejs. A przecież na horyzoncie widać już UMPC, więc autorzy softu
będą musieli pójść po rozum do głowy, jeśli tylko chcą zająć nową niszę.
Tutaj nie da się zwiększać w nieskończoność parametrów sprzętowych,
choćby ze względu na oszczędność energii.